M for Malakas

"Σε υψηλό επίπεδο κοινοβουλευτισμού ξεκίνησε στην επιτροπή Οικονομικών της Βουλής η συζήτηση για τον προϋπολογισμό με την κυρία Βάσω Παπανδρέου και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ κ. Μανώλη Κεφαλογιάννη να ανταλλάσσουν ύβρεις και σκληρούς χαρακτηρισμούς.

Ο  κ. Κεφαλογιάννης, αντιδρώντας στη σκληρή επίθεση που εξαπέλυε εκείνη την ώρα από το βήμα της επιτροπής οικονομικών υποθέσεων ο Υπουργός Οικονομικών, ξεκίνησε να φωνάζει και να απαντά στον κ. Βενιζέλο. Η κυρία Παπανδρέου, ως πρόεδρος της επιτροπής, έκανε επανειλημμένες παρατηρήσεις στον βουλευτή να σταματήσει. Ωστόσο ο κ. Κεφαλογιάννης συνέχισε να φωνάζει.

Τότε η πρόεδρος της επιτροπής τον αποκάλεσε τραμπούκο και απείλησε ότι θα τον διώξει από την αίθουσα. «Θα γίνετε ποτέ πρόεδρος της επιτροπής», είπε ο κ. Κεφαλογιάννης.

«Με τραμπούκους σαν και εσένα δεν μπορώ να γίνω». «Φέρεστε ανοήτως. Είστε η χειρότερη πρόεδρος, να είστε σοβαρή.. Αν δεν μπορείτε να φύγετε από το έδρανο του προέδρου» συνέχισε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ. «Δεν υπολογίζω ότι υπάρχετε», απάντησε η κυρία Παπανδρέου. «Θα σε πλακώσω», της είπε τότε ο κ. Κεφαλογιάννης προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση της κυρίας Παπανδρέου η οποία του είπε : «Δεν πας στον διάολο ρε μ….»

Η συνεδρίαση διεκόπη για λίγα λεπτά προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα…"

Πηγή: Real.gr

Κατά τ'άλλα για τα χάλια μας φταίνε οι Εβραίοι, οι μασόνοι, η Μέρκελ, ο Ομπάμα, το μνημόνιο, οι Νεφελίμ και η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Ποιός καλόβουλος άνθρωπος άλλωστε δε θα εμπιστευόταν εν λευκώ τη διαχείριση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σ'ένα τόσο άξιο πολιτικό δυναμικό;

Ο Συνασπισμός των Ηλιθίων

Μια δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου σε τηλεοπτικό κανάλι, έθιξε, άγνωστο γιατί, συναδέλφους του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ο κ.Μόσιαλος είπε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του  ΑΛΤΕΡ: «εγώ είμαι νέος βουλευτής και έχω αποποιηθεί τα βουλευτικά μου προνόμια». Και προφανώς δεν φανταζόταν ότι θα δεχόταν έντονη επίθεση με το που θα έμπαινε στο εντευκτήριο της Βουλής.

Σύμφωνα με όσους ήταν παρόντες, η βουλευτής Τρικάλων του ΠαΣοΚ κυρία Σούλα Μερεντίτη αλλά και ο βουλευτής Β’ Πειραιώς κ. Ι. Διαμαντίδης επιτέθηκαν λεκτικά στον κ. Μόσιαλο. Ο κ. Διαμαντίδης του είπε ότι «αυτά που είπες είναι απαράδεκτα» και ότι «προσβάλλεις υπουργούς και βουλευτές». Πρόσθεσε ότι «βρισκόμαστε σε μια δύσκολη συγκυρία, απολογούμαστε στον κόσμο κι έρχεσαι εσύ και μιλάς για βουλευτικά προνόμια».

Πιο αγανακτισμένη η κυρία Μερεντίτη είπε στον κ. Μόσιαλο: «Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; Είσαι ανεπιθύμητος στο Εντευκτήριο. Εδώ είναι χώρος …προνομιούχων βουλευτών». Στην συνέχεια η κα Μερεντίτη αποχώρησε από την αίθουσα. Ο κ.Μόσιαλος παρέμεινε και μετά από λίγη ώρα επέστρεψε  στο γραφείο του.
Για την ιστορία, ο κ. Ηλίας Μόσιαλος είναι αλήθεια οτι δεν έχει κάνει χρήση κανενός "προνομίου" από όσα έχουν οι βουλευτές από την πρώτη ημέρα της συμμετοχής του στην κυβέρνηση.

Είναι καθηγητής της Πολιτικής της Υγείας και διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών της Υγείας στο London School of Economics. Το 1998 υπήρξε συνιδρυτής του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου Συστημάτων και Πολιτικών Υγείας, ενός σημαντικού ερευνητικού κέντρου ανάλυσης μεταρρυθμίσεων συστημάτων υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και 14 ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Εχει εργαστεί ως σύμβουλος στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην Παγκόσμια Τράπεζα, στα υπουργεία Υγείας και Κοινωνικών Υποθέσεων της Αυστρίας, του Βελγίου, της Βραζιλίας, της Κίνας, της Κύπρου, της Φινλανδίας, της Γαλλίας, της Ιρλανδίας, της Ρωσίας, της Νότιας Αφρικής, της Νότιας Κορέας, της Ισπανίας και της Σουηδίας. Τον Οκτώβριο του 2009, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.

Πηγή: Newsit.gr

Έχουν απόλυτο δίκιο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά. Το καφενείο είναι ένας χώρος όπου συχνάζουν και συναναστρέφονται διάφοροι αργόσχολοι καφενόβιοι, οι οποίοι αντί άλλης παραγωγικής ενασχόλησης αρέσκονται να προβαίνουν σε ...εμβριθείς αναλύσεις (καφενειακού επιπέδου πάντα) της παρούσας κατάστασης, οι οποίες αρχίζουν κατά κανόνα με τη φράση "αν ήμουν πρωθυπουργός".

Τι δουλειά έχει λοιπόν σ'ένα τέτοιο μαγαζί κάποιος με το βιογραφικό του Μόσιαλου, ο οποίος συν τοις άλλοις αντί για λόγια προχωράει σε έργα με την αναδιάρθρωση της κρατικής τηλεόρασης και τελικό σκοπό την κατάργηση του ανταποδοτικού τέλους; Πως είναι δυνατόν να συγχρωτίζεται ένας επιστήμονας διεθνούς κύρους με επαρχιακούς δικηγορίσκους και διάφορα άλλα παράγωγα του κομματικού σωλήνα;

Και αντί επιλόγου, ας κλείσουμε με μια πάντα επίκαιρη ρήση του Τζόναθαν Σουίφτ: 

«Όταν μια μεγαλοφυΐα εμφανίζεται στον κόσμο μπορείς να το καταλάβεις από το εξής σημείο: οι ηλίθιοι συνασπίζονται εναντίον της».

"Η Πτώσις μας Είναι Βεβαία"

 

Τώρα που γκρεμιζόμαστε ως κοινωνία και ως οικονομία, στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Δεν ξέρουμε πόσος καιρός θα χρειαστεί για να ξανασηκωθούμε, ούτε με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό. Δεν ξέρουμε τι θα έχει μεσολαβήσει μέχρι τότε, πόσο πάτο θα έχουμε πιάσει.
Τουλάχιστον, ας θυμόμαστε πώς καταντήσαμε έτσι, ώστε, αν έχουμε μνήμη, να μην τα ξανακάνουμε.

Φτιάξαμε ένα αδηφάγο κράτος, που δεν του έφτανε ο προϋπολογισμός του για να λειτουργήσει. Που ήθελε όλο και περισσότερα δανεικά για να πληρώνει τους υπεράριθμους υπαλλήλους του - ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας (δημόσιοι υπάλληλοι) και των κομμάτων της αριστεράς (δημοτικοί υπάλληλοι). Που απορροφούσε ολοένα και περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις («Ολυμπιακή», «Ηλεκτρικός», «΄Εσο», «Πυρκάλ», δίκτυα ύδρευσης, «Πειραϊκή - Πατραϊκή» κλπ) ή ίδρυε εξαρχής δικές του και τις αντιμετώπιζε σαν υπηρεσίες υπουργείων. Που κρατικοποίησε την ορθόδοξη εκκλησία (αποδείχτηκε πανάκριβη). Και που για να τα κάνει αυτά, ήθελε κι άλλα δάνεια. Που έφτιαξε πανεπιστήμια και ΤΕΙ σε κάθε μικρή πόλη, κι ας μην μπορούσαν να λειτουργήσουν. Που είχε το μεγαλύτερο στρατό και στρατιωτικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ (αναλογικά με τον πληθυσμό της). Και που γι΄ αυτά έπαιρνε κι άλλα δάνεια. Που έδινε τρελούς μισθούς και εφάπαξ στους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και στους δικαστικούς. Που έδινε συντάξεις αναπηρίας και πρόωρες με τη σέσουλα. Που κρατικοποίησε τα πολιτικά κόμματα. Και που για να τα κάνει αυτά, ήθελε ακόμα περισσότερα δάνεια, και μετά κι άλλα δάνεια.

Μέχρι που το διεθνές τραπεζικό σύστημα αρνήθηκε να δανείζει την Ελλάδα. 
Και ξέσπασε η κρίση. Κι όταν το κράτος αποδέχτηκε την ύπαρξή της επίσημα, και υπόγραψε το Μνημόνιο, ώστε να δανείζεται χαριστικά με 1.5% τόκο (χάρη στην Ευρ. Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρ. Κεντρική Τράπεζα) επαναπαύτηκε και στάθηκε ανίκανο να προωθήσει τις μεταρρύθμίσεις που πρόβλεπε το Μνημόνιο, έτσι ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση αργότερα. Στα λόγια υπέγραψε πολλά και διάφορα. Στην πράξη, καθυστέρησε και καθυστερεί σε όλα. Δεν άνοιξε επαγγέλματα, δεν κατάφερε να πουλήσει μια ΔΕΚΟ, δε μείωσε εξοπλισμούς. Δεν άγγιξε την ορθόδοξη εκκλησία. Μάλιστα, η πρώτη δήλωση του Βενιζέλου ήταν: «Δεν πειράζουμε την εκκλησία» (αλλά και ο Τσίπρας, για παράδειγμα, τα ίδια λέει). Δεν έκανε τίποτα, ώστε να μειώσει τη γραφειοκρατία (την αυξάνει συνεχώς, στην εποχή του κυβερνοχώρου!) και να φανεί φιλικότερο απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει τους απεργούς - καταστροφείς του τουρισμού, για παράδειγμα. Κι έτσι, πάρα πολλές επιχειρήσεις υποχρεώθηκαν σε κλείσιμο ή μεταφέρθηκαν έξω.

Το ελληνικό κράτος ξεκινάει από ένα δεδομένο: το δεδομένο αυτό δεν είναι δυστυχώς η Ελλάδα ως κοινωνία, αλλά ο εαυτός του ως αυθυπαρξία και αυτοσκοπός. Προκειμένου λοιπόν να μην πειράξει σε τίποτα τον εαυτό του, το ελληνικό κράτος έκανε αυτό που ήξερε πάντα να κάνει: έβαλε και βάζει συνεχώς φόρους, κι άλλους φόρους, και εισφορές, κι άλλες εισφορές. Έτσι, εξουθένωσε όσους ακόμα δουλεύουν νόμιμα, κι έκοψε λεφτά ακόμα κι από τους μικροσυνταξιούχους, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή περαιτέρω ανάπτυξη. Και οι πτωχεύσεις συνεχίζονται, και τα μαγαζιά κλείνουν, και οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται και οι συνταξιούχοι απελπίζονται. Και μετά, μιλάνε για υστέρηση εσόδων 3,5 δις. Επαναλαμβάνω: 3,5 δις!

Κι έτσι τώρα γκρεμιζόμαστε. Ίχνη παραγωγικότητας παρατηρούνται στον ιδιωτικό τομέα και σε αρκετούς μη επίορκους εφορειακούς, που μαζεύουν χρήματα για το κράτος (όπως υπάλληλοι με τους οποίους έρχομαι εγώ σ΄ επαφή, στη ΙΔ΄ εφορεία Πατησίων, που όχι μόνο δεν κάνουν «λευκή απεργία» -όπως ίσως κάποιοι άλλοι- μα εργάζονται τίμια και αγόγγυστα). Έτσι κρατιόμαστε ακόμα. Το γκρέμισμα όμως επέρχεται.

Και τι συμπεράσματα βγάζει ο ελληνικός λαός απ΄ αυτό;

Βλέποντας την τελευταία δημοσκόπηση, ο ελληνικός δίνει 13% στο ΚΚΕ. Στο κατ΄ εξοχήν κρατικιστικό κόμμα, τα ομογάλακτα αδέλφια του οποίου χρεοκόπησαν (σ)τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού ακριβώς γιατί τα πάντα ήταν κρατικά. Δηλαδή 13% των Ελλήνων θεωρούν ότι η κρίση θα ξεπεραστεί με αποκλειστικά κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό, γιατί αυτό λέει το ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό που δηλώνει ότι ήδη από σήμερα θα πρέπει η υγεία και η εκπαίδευση να είναι αποκλειστικά κρατικοί τομείς. Δηλαδή το φροντιστήριο αγγλικών ή ο παθολόγος της γειτονιάς να είναι κι αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι. Κι όλα αυτά, ενώ το ίδιο, στις δικές του επιχειρήσεις, εφαρμόζει στυγνό καπιταλισμό αλά Κίνα (την οποία κυβερνάει το ΚΚ).

Άλλο συμπέρασμα που βγάζει ο ελληνικός λαός (τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του) από την κρίση είναι ότι φταίνε οι ξένοι, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι οίκοι αξιολόγησης, η Γερμανία, η κ. Μέρκελ ξεχωριστά και ιδιαιτέρως, οι Εβραίοι, ο Σόρος, το διεθνές κεφάλαιο, οι καθολικοί, οι εν γένει ανθέλληνες και αντιορθόδοξοι κλπ κλπ. Όλοι αυτοί έστησαν την πλεκτάνη και κήρυξαν την Ελλάδα υπό πτώχευση, ώστε ν΄ αρπάξουν τον εθνικό της πλούτο. Γι΄αυτό δε θα πρέπει να δώσουμε τίποτα και ποτέ σε κανέναν (Αυτά δε λένε οι «Σπίθες» και οι «πλατείες»;) Να έχουμε ό,τι έχουμε και να το καμαρώνουμε, στη γυάλα, στα αζήτητα, παρά να γίνει αντικείμενο επιχειρηματικότητας των κακών ξένων και ν΄ ανοίξουν θέσεις εργασίας για ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες Έλληνες. Έτσι δε διώξαμε την «Πιρέλι» και τόσους άλλους κακούς ξένους; Όλοι να φύγουνε, να τ΄ αξιοποιήσουμε μόνοι μας (όπως εμείς μόνο ξέρουμε, σαν τα Ολυμπιακά Ακίνητα ή το αεροδρόμιο του Ελληνικού).

Τρίτο συμπέρασμα είναι ότι φταίνε οι πολιτικοί. Αυτό είναι σωστό, αλλά είναι μισό. Φταίει συνολικά το πολιτικό σύστημα, το ευρύτερο ελληνικό δημόσιο, όχι μόνο οι πολιτικοί με τ΄ αποκρουστικά προνόμια και τις απίστευτες απολαβές τους. Στο σύστημα αυτό, εκτός από τον πολιτικό, μετέχει και ο διορισμένος από τον πολιτικό υπάλληλος - κηφήνας, και ο ψευτοανάπηρος συνταξιούχος που είναι 30 χρονών, και ο παπάς που τον πληρώνω εγώ ο άθεος ως μη όφειλα, και ο υπάλληλος της ΔΕΗ που πουλάει ρεύμα στους γείτονές του και ο γιατρός που παίρνει φακελάκι και το μέλος του ΔΣ της τάδε απίθανης ΔΕΚΟ, και ο μπάχαλος που τα κάνει λίμπα, και ο υπάλληλος της Βουλής με τους 16 μισθους, και ο απεργός που κλείνει τους δρόμους ή εμποδίζει εκείνους που θέλουν να δουλέψουν και ο ακροδεξιός που δέρνει μετανάστες στους δρόμους και το κόμμα που παίρνει την κρατική επιχορήγηση και ο μεσάζων των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και ο αριστερός δήμαρχος που βάζει στο δήμο τους συντρόφους του και ο φοιτητοπατέρας με τον πανεπιστημιακό που εμποδίζουν την ίδρυση ιδωτικών πανεπιστημίων και ο επιχειρηματίας που λαδώνει για να κάνει (και κάνει) μπίζνες με το κράτος και ο ματατζής που καταφέρνει το ρόπαλό του επί δικαίων και αδίκων και ο υπάλληλος της ΕΡΤ που εμφανίζεται μόνο όταν μισθοδοτείται. Όλοι αυτοί, σα να είναι συνεννοημένοι, καταστρέφουν την οικονομία και την κοινωνία ή κονομάνε για πάρτη τους πατώντας επί πτωμάτων ή αυξάνουν παράλογα τη βία και άρα αυξάνουν τα δημόσια έξοδα, παράγοντας από τίποτα μέχρι σχεδόν τίποτα. Τέτοια πράγματα, φυσικά, οι πολλοί Έλληνες δεν τα παραδέχονται, γιατί αγγίζουν τους ίδιους, το παιδί τους, το σύντροφό τους. Πιο εύκολο είναι να λένε «τρεις οικογένειες φταίνε» και να καθαρίζουνε με μερικά γιαούρτια στους «ανίκανους» πολιτικούς ή με μερικές μούντζες στη Βουλή.

Τέταρτο συμπέρασμα είναι ότι φταίει ο καπιταλισμός. Αλλά καπιταλισμό έχουν και στην Ολλανδία και στην Ιαπωνία και στο Ισραήλ και στη Δανία και στον Καναδά και στην Πολωνία και στην Ινδονησία και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Νορβηγία και στην Ινδία και στην Αυστραλία και στην Κορέα (τη Νότια, φυσικά, η Βόρεια ανήκει στη δυναστεία των Κιμ, των φίλων του ΚΚΕ, και γι΄ αυτό λιμοκτονεί)- κι όμως οι χώρες αυτές πάνε πολύ καλά. Εξάλλου, αναφέρουν συνήθως το αρνητικό παράδειγμα της Αργεντινής. Αλλά η Αργεντινή, μετά από δεκαετίες περονισμού, ήταν ένα είδος Ελλάδας της Ν. Αμερικής με τεράστιο δημόσιο τομέα, εξού και τα ανάλογα αποτελέσματα. Αναφέρουν, επίσης, το μεγάλο δημόσιο τομέα που έχουν οι σκανδιναβικές χώρες: αλλά εκεί η παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων ελέγχεται, το φακελάκι είναι αδιανόητο, η επιχειρηματικότητα δε διώκεται, η εκκλησία δεν είναι κράτος κλπ κλπ.

Πέμπτο συμπέρασμα, ότι φταίει ο φιλελευθερισμός. Εδώ πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μόνο μόνο ένας άσχετος ή εξυπνάκιας μπορεί ν΄ αποκαλεί «φιλελευθερισμό» τον τεράστιο δημόσιο τομέα, την εχθρότητα προς κάθε τι ιδιωτικό και, ιδίως, τη λαίλαπα των φορολογικών μέτρων και εισφορών που κυριαρχεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Λύση δεν υπάρχει, νομίζω, «η πτώσις μας είναι βεβαία» όπως λέει ο Καβάφης. Το θέμα είναι αργότερα, μετά την καταστροφή, όταν θα ξανασυγκροτήσουμε μέσα από τα κομμάτια του το μαγαζί, να μην το ξανακάνουμε υδροκέφαλο. Αμφιβάλλω όμως. Γιατί δεν υπάρχει στο δημόσιο βίο μας ένας πόλος ρεαλισμού / εκσυγχρονισμού / φιλελευθερισμού, ισχυρός και ενιαίος, που να καλλιεργεί τέτοιες ιδέες και να βοηθάει στη διάχυσή τους. Ένας πόλος που να μπορεί ν΄ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες σήμερα ή αύριο.

Μακάρι να κάνω λάθος, μα τέτοιες μελαγχολικές σκέψεις (ξανα)κάνω, καθώς ο κρατικός Λεβιάθαν μας, το τεράστιο δηλαδή συγκρότημα του ευρύτερου ελληνικού δημόσιου, γκρεμίζεται με πάταγο, συμπαρασύροντάς κατά το ηχηρό γκρεμοτσάκισμά του και όσους από μας δεν είχαμε ποτέ καμιά σχέση μαζί του.

Υ.Γ. Η ιστορία δεν άρχισε το ΄81. Αν η ελληνική δεξιά είχε μυαλό, τότε, μετά την πτώση της χούντας
α. δε θα γέμιζε το κράτος μόνο με κομματικούς της φίλους, γιατί ήταν φως φανάρι ότι το ίδιο θα κάνανε κι οι άλλοι, όταν θα κυβερνούσανε (όπως κι έκανε το ΠΑΣΟΚ απ΄το ΄81 και μετά) και θα γινόταν, αναπόφευκτα, ό,τι έγινε
β. δε θα κρατικοποιούσε ιδιωτικές επιχειρήσεις, που επιβάρυναν τον προϋπολογισμό, μια πρακτική που συνέχισε και διόγκωσε το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου.

Υ.Γ.2 Κεφαλίδη, Μητσοτάκης, Μόσιαλος. Κομμάτι αργά το κατάλαβαν οι δύο πρώτοι και παραιτήθηκαν από ένα μέρος των βουλευτικών προνομίων τους. Πάντως το κάνανε, ενώ οι άλλοι 297 το παίζουν κουφοί. Γιατί 297; Γιατί όταν πρωτοέσκασε το θέμα, μόνο «κάποιος Μόσιαλος» ανταποκρίθηκε, όπως είχα γράψει τότε. Ήταν ο πανεπιστημιακός Ηλίας Μόσιαλος, βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, και ήδη κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Ο Δημήτρης Φύσσας γράφει ένα άρθρο που οφείλουν να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες.

Αυτή είναι η Ελλάδα(;)

The enigmatic depiction of the dog has led to myriad interpretations of Goya's intentions. The painting is often seen a symbolic depiction of man's futile struggle against malevolent forces; the black sloping mass which envelopes the dog is imagined to be quicksand, earth or some other material in which the dog has become buried. Having struggled unsuccessfully to free itself, it can now do nothing but look skywards hoping for a divine intervention that will never come.

The vast swathe of "sky" which makes up the bulk of the picture intensifies the feeling of the dog's isolation and the hopelessness of its situation. Others see the dog as cautiously raising its head above the black mass, afraid of something outside of the painting's field of view, or perhaps an image of abandonment, loneliness and neglect.

Πηγή: Wikipedia

Κακές λέξεις που αρχίζουν από "Δ".

«Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι σε κίνδυνο. Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι καθώς και η μεθόδευση του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοικτά. Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες».

Η Μαρία Δαμανάκη με τη χθεσινή της δήλωση δεν έκανε τίποτε άλλο από το να πει δημόσια αυτό που ψιθυρίζεται στους διαδρόμους της ΕΕ εδώ και μερικό καιρό. Ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα η ίδια όχι μόνο δείχνει απρόθυμη να σωθεί, αλλά κι'ένα συνεχώς διογκούμενο κομμάτι του πληθυσμού της ονειρεύεται πισωγυρίσματα στις δεκαετίες του '80 και του '90, τότε ίσως ήρθε η ώρα να μελετηθεί ένα σχέδιο για να διευκολύνουν την ...διακαή επιθυμία κάποιων περί εξόδου από την Ευρωζώνη και επανάκτησης της "Εθνικής Κυριαρχίας" μέσω της παλιάς καλής δραχμούλας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται πουθενά στα κιτάπια της Ένωσης, όμως ούτε και ο μηχανισμός στήριξης υπήρχε μέχρι πριν ένα χρόνο. "Desperate times, desperate measures" που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.

Άλλωστε όλα δείχνουν πως οι Ευρωπαίοι, εν αντιθέσει μ'εμάς, δε χάνουν το χρόνο τους με ανοησίες και έχουν ήδη λάβει τα μέτρα τους ούτως ώστε μια τυχόν χρεωκοπία της Ελλάδας να είναι πολύ λιγότερη επώδυνη απ'ότι θα ήταν το 2010. Γιατί λοιπόν να χάνουν χρόνο και χρήμα με τους αδιόρθωτους παραλίες Έλληνες, ειδικά τη στιγμή που Ιρλανδία και Πορτογαλία εφαρμόζουν αγόγγυστα και διακομματικά τα δικά τους μνημόνια; 

Γι'αυτήν της την ειλικρίνεια και τη διάθεση να παρουσιάσει την κατάσταση όπως είναι, χωρίς ωραιοποιήσεις ή χαϊδέματα αυτιών, η κυρία Δαμανάκη πήρε την "ανταμοιβή" που παίρνει οποιοσδήποτε τολμά να κάνει τέτοια αποκοτιά στην Ελλάδα: λοιδορίες, κατηγορίες περί εκβιασμού, ακόμη και ευχές για ανήκεστο σωματική βλάβη (από τον γραφικό πλέον Πιτσιρίκο ).
Προφανώς από έναν λαό που έχει παραχωρήσει την ενημέρωση του στον Λαζόπουλο, τον Παπαγιάννη και τον Κομιστή, και που οι καφενειακές αναλύσεις είναι το εθνικό του σπορ, δεν έπρεπε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο.Πόσο μάλλον όταν τον εκπροσωπούν στη Βουλή πολιτικοί αρχηγοί που θυμίζουν περισσότερο πρόεδρο 15μελούς (Τσίπρας) παρά υπεύθυνο ηγέτη που μάχεται για το καλό της χώρας.

Είναι πολύ πιο εύηχο να μιλάς για εκβιαστές Ευρωπαίους που θέλουν να μας κλέψουν την Ακρόπολη παρά να προσπαθείς να εξηγήσεις πως το μνημόνιο δεν απέτυχε, για τον απλούστατο λόγο πως δεν εφαρμόστηκε. 

Είναι πολύ πιο εύκολο να μιλάς για ελικόπτερα και κρεμάλες αντί να πεις ευθέως πως ήρθε η ώρα να χωριστεί η ήρα από το στάρι στο Δημόσιο και οι κοπρίτες (όπως σωστά τους αποκάλεσε ο Πάγκαλος) να πάνε στα σπίτια τους.

Είναι πολύ καλύτερο για τις ακροαματικότητες/θεαματικότητες σου να βγάζεις εθνικιστικές κορώνες ενάντια στους Γερμανούς, που μας ζητάνε τα αυτονόητα, αντί να επισημαίνεις πως τόσα χρόνια που παίρναμε τα χρήματα τους μέσω επιδοτήσεων και πακέτων δε βρέθηκε ουδείς να εκφράσει την ανησυχία τους μήπως μπαίναμε σε ένα είδος οικονομικής υποδούλωσης. 

Οι κουτόφραγκοι, που μας δάνειζαν χρήματα για να κάνουμε έργα κι'εμείς τα μετατρέπαμε σε πολυτελή τζιπ και πανέρια με γαρύφαλλα στα επαρχιακά σκυλάδικα, έγιναν ξαφνικά απόγονοι των Ναζί και μοχθηροί συνωμότες που επιζητούν το κακό του περιούσιου λαού μας. 

Προφανώς στην Ελλάδα νόμος δεν είναι μόνο το δίκιο του εργάτη αλλά και αυτό του μπαταχτσή.    

 Όπως είχε πει μια ψυχή παλιότερα, "η αλήθεια είναι σαν το ιώδιο: τσούζει αλλά γιατρεύει". Δυστυχώς μετά τις τελευταίες εξελίξεις αναρωτιέμαι αν η πληγή της Ελλάδας έχει μετατραπεί σε γάγγραινα και το ιώδιο είναι πλέον αδύνατο να βοηθήσει. Πρέπει να πέσει πριόνι και ακρωτηριασμός για να ξυπνήσουν κάποιοι από τη νιρβάνα τους και να καταλάβουν ότι ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δε γίνεται. Ήρθε η ώρα λοιπόν να έχουμε όλοι μας μια ουσιαστική συζήτηση με τον καθρέφτη μας και να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: πολιτικούς που θα μας λένε την αλήθεια, όσο σκληρή κι'αν είναι, ή δημαγωγούς που μας παρουσιάζουν πάντα ως θύματα και υπόσχονται σοσιαλιστικούς και αγροτικούς παραδείσους;

Ισοκράτης(;)

Πρώτη είδηση:

Έσκαψαν... όρυγμα στη Λεωφόρο Λαυρίου

Στα χαρακώματα για τον ΧΥΤΑ βρίσκονται οι κάτοικοι της Κερατέας, και αυτό δεν αποτελεί πλέον σχήμα λόγου, καθώς τα ξημερώματα άγνωστοι έσκαψαν... ορύγματα βάθους τουλάχιστον 1,5 μέτρου στη Λεωφόρο Λαυρίου!
Στη λεωφόρο Λαυρίου αναμένεται να μεταβεί τις επόμενες ώρες εισαγγελέας.

Η Λεωφόρος έκλεισε από το 39ο χιλιόμετρο ώς το 54ο χιλιόμετρο, ενώ η κίνηση των οχημάτων διεξάγεται από παρακαμπτήριες οδούς, καθώς η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη είσοδος της Κερατέας είναι πλέον κλειστές.

Δεύτερη είδηση:

Κερατέα: Επίθεση με μολότοφ σε σπίτια αστυνομικών
 
Στόχος επίθεσης με βόμβες μολότοφ έγινε ζεύγος αστυνομικών στο σπίτι τους στην Κερατέα.
Σύμφωνα με την Αστυνομία, 43 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα οι άγνωστοι δράστες επιτέθηκαν με βόμβες μολότοφ στο σπίτι των αστυνομικών, στη λεωφόρο ΝΑΤΟ και Μιχαήλ Δελίση, με αποτέλεσμα να καταστραφούν τρία οχήματα. Τα δύο από ατα οχήματα ανήκουν στο ζευγάρι, ενώ το τρίτο σε φιλικό τους πρόσωπο.

Την ώρα της επίθεσης εντός της οικίας βρίσκονταν το ζεύγος των αστυνομικών και τα τέσσερα ανήλικα παιδιά τους. Συγκεκριμένα, ο άντρας, ο οποίος είναι αστυνόμος Α', υπηρετεί ως διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος των Γλυκών Νερών, ενώ η σύζυγός του, η οποία είναι αρχιφύλακας, δουλεύει στο Τμήμα διαβατηρίων του Αστυνομικού Τμήματος της Κερατέας. Στο σπίτι αυτό η οικογένεια διαμένει από το 1994.

Τρίτη είδηση:  

Απόπειρα επίθεσης κατά του νομπελίστα Τζέιμς Ουότσον στην Πάτρα

Κουκουλοφόρος που εισέβαλε την Πέμπτη στο συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών, μαζί με ομάδα νεαρών, αποπειράθηκε να χτυπήσει με κοντάρι τον προσκεκλημένο ομιλητή Τζέιμς Ουότσον, μέλος της ερευνητικής ομάδας που ανακάλυψε τη δομή του DNA το 1953.
Το νεαρό εμπόδισαν δύο καθηγητές, οι οποίοι τραυματίστηκαν ελαφρά στο επεισόδιο.

Η ομάδα των κουκουλοφόρων τελικά αποχώρησε από την αίθουσα, ενώ ο Δρ Ουότσον φέρεται να είναι καλά στην υγεία του.
Τα κίνητρα της επίθεσης παραμένουν άγνωστα.

Ακόμη κι'αν ο Ισοκράτης ποτέ δεν είπε το παρακάτω το γνωμικό, αυτό δεν το κάνει λιγότερο επίκαιρο και σπαρακτικά συγκλονιστικό στην ακρίβεια με την οποία περιγράφει την κατάσταση αποσύνθεσης που επικρατεί στη χώρα μας:

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».

Ο Τζόγος

Από την ιστοσελίδα του Πρώτου Θέματος:

Οι Καυτοί Διάλογοι για τον Τζόγο: "Να νομιμοποιήσουμε και την πορνεία και τα ναρκωτικά"

Ενδεικτικοί της αποδοκιμασίας που έτυχε ο Γ. Παπακωνσταντίνου από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ήταν και ορισμένοι από τους διαλόγους που εκτυλίχθηκαν στη διάρκεια της συνεδρίασης του Κ.Τ.Ε,. Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ

Διαβάστε χαρακτηριστικά : Βάσω Παπανδρέου «Δεν το ψηφίζω… Δεν μπορούμε να νομιμοποιούμε τον τζόγο για να έχει έσοδα το κράτος, αν είναι έτσι να νομιμοποιήσουμε και την πορνεία και τα ναρκωτικά»
Γιάννης Αμοιρίδης «Το νομοσχέδιο δεν είναι ηθικό. Θα επιφέρει πλήγμα στην ηθική της παράταξης»

Αντί απάντησης στους αυτόκλητους φύλακες της ηθικής (τα αντανακλαστικά των οποίων ενεργοποιούνται καθώς φαίνεται μόνο όταν βρίσκονται εκτός υπουργικού συμβουλίου) θα παραθέσω ένα κείμενο του Λευτέρη Παπαδόπουλου που δημοσιεύτηκε στα "Νέα" πριν τριάντα περίπου χρόνια.

Ο Τζόγος 

Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας μαζεύουν φωτογραφίες και κουπόνια από διάφορα γλυκίσματα για να πάρουν μέρος σε μια κλήρωση και να κερδίσουν μία μπάλα.

Τα παιδιά της σχολικής ηλικίας παίζουν "μονά-ζυγά", "στριφτό" με δεκάρικα και αγοράζουν το Δεκέμβρη ένα "Κρατικό Λαχείο", μήπως και κερδίσουν μερικά εκατομμύρια.

Τα παιδιά της εφηβικής ηλικίας παίζουν τάβλι με λεφτά, ξερή, πινάκλ και κουμ-καν με λεφτά κι'αγοράζουν πότε-πότε μερικά "Λαϊκά Λαχεία".

Οι νέοι παίζουν Προ-Πο, βάζουν στοιχήματα στα γήπεδα, παίζουν πόκα και αγοράζουν και "Εθνικό Λαχείο", μην τυχόν και "πιάσουν την καλή".

Οι ώριμοι πηγαίνουν στον Ιππόδρομο, ανεβαίνουν στο Καζίνο, παίζουν ρουλέτα και "σεμέν ντε φερ", και για να βοηθήσουν την πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου αγοράζουν και μερικά ειδικά λαχεία.

Οι ηλικιωμένοι συγκεντρώνονται τα βράδια σε μερικά κοσμικά εντευκτήρια (κοινώς Λέσχες) και δοκιμάζουν την τύχη τους παντοιοτρόπως.

Στην  Ελλάδα απαγορεύεται δια νόμου ο τζόγος. 

 

The Debtocracy Reviews

 

"Νομίζω ότι είναι πολύ επικίνδυνο το να ξεκινήσεις να φτιάξεις ένα ντοκιμαντέρ έχοντας στο μυαλό σου μια γνώμη. Το ντοκιμαντέρ -όπως και η έντυπη δημοσιογραφία- πρέπει να έχει ως σκοπό την αποκάλυψη ή την ανάδειξη μιας αλήθειας. Από αυτή την άποψη, το Debtocracy, το νέο πολυσυζητημένο ταινιάκι των δημοσιογράφων Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη που προβλήθηκε για πρώτη φορά χθες online, δεν μπορεί να θεωρηθεί ακριβώς ντοκιμαντέρ. Έχει ως θέμα του την ελληνική κρίση χρέους, αλλά ξεκινά και τελειώνει σε μια γνώμη που υποστηρίζεται περισσότερο από την ιδεολογία και λιγότερο από την αλήθεια, και στην πορεία σού κουνάει (πολύ πολύ εμφατικά) το δάχτυλο.

...

Το Debtocracy κάνει το ίδιο πράγμα που κάνουν λαϊκιστές πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και ο Λαζόπουλος: Διαιωνίζει το μύθο του αθώου λαουτζίκου, αυτή την αφελή αποσιώπηση των ευθυνών των Ελλήνων πολιτών σε κάθε επίπεδο (ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό) και την απόδοσή τους σε ένα σκοτεινό πολιτικό προσωπικό το οποίο με δήθεν μοχθηρούς τρόπους καταδυναστεύει το λαό (που το ψηφίζει συνειδητά) εδώ και τριάντα χρόνια. Οπότε σην ουσία του, το Debtocracy είναι το κίνημα «Δεν Πληρώνω» σε εθνική κλίμακα. Και, τελικά, είναι το ίδιο χρήσιμο."

-Θοδωρής Γεωργακόπουλος-Yupi.gr

"Στην ουσία, το Debtocracy δεν διαφέρει σε τίποτα από την πιπίλα που αναμασούν ακραίες αριστερές και συνδικαλιστικές οργανώσεις (η ΑΔΕΔΥ πχ είναι πρώτη πρώτη στα credits) που αντιμετωπίζουν την κρίση ως ένα απλό, μονοδιάστατο και γραμμικό φαινόμενο με συγκεκριμένους «καλούς» και «κακούς» που έχουν σαφείς ταξικές διαφορές. Απλά, επειδή το «ντοκιμαντέρ» είναι σχετικά καλογυρισμένο, η πιπίλα αυτή πλασάρεται με έναν πιο απλό και επεξηγηματικό τρόπο, όπου κάθε κομμάτι «κουμπώνει» όμορφα και ωραία για να οδηγήσει τον θεατή σε μία συγκεκριμένη και μοναδική σειρά από λογικά βήματα-συμπεράσματα. Οι άνθρωποι που μετέχουν στις συνεντεύξεις είναι γνωστοί πολέμιοι του ΔΝΤ και ευρωσκεπτικιστές, ενώ έχουμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε τον κ. Μανώλη Γλέζο σε ρόλο οικονομικού αναλυτή. Τον κ. Μίκη Θεοδωράκη γιατί δεν τον κάλεσαν άραγε;

Το όλο ατόπημα ολοκληρώνεται με την ατυχέστατη αναφορά στον Ισημερινό. Οι εικόνες εναλλάσσονται μεταξύ άστεγων στην μίζερη Αθήνα και χαμογελαστών κατοίκων του Ισημερινού που διασκεδάζουν την καθημερινότητά τους στο πολύχρωμο και φιλήσυχο Κίτο. Η παρουσίαση του Ισημερινού θυμίζει σε προπαγάνδα τα φιλμάκια που έπαιζαν στις ΗΠΑ των 50’s όπου έδειχναν την ευτυχισμένη και χαμογελαστή οικογένεια να απολαμβάνει το αμερικάνικο όνειρο σε αντίθεση με τους «κακόμοιρους» Σοβιετικούς που όλη μέρα έκαναν καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία.

Η βασική υπόθεση του «ντοκιμαντέρ» είναι ότι εφόσον ο Ισημερινός χρησιμοποίησε την έννοια του «απεχθούς χρέους» προκειμένου να κηρύξει στάση πληρωμών σε ένα μεγάλο ποσοστό του, γιατί δεν κάνει και η Ελλάδα το ίδιο; Το «ντοκιμαντέρ» όμως αποφεύγει περίτεχνα να παρουσιάσει τις βασικότατες διαφορές μεταξύ των δύο χωρών, όχι μόνο στα οικονομικά τους μεγέθη και το γεγονός ότι η μία από τις δύο είναι μέλος της ΕΕ, αλλά και στις ανάλογες κοινωνίες. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο Ισημερινός παράγει σημαντικές ποσότητες πετρελαίου, καθώς και ότι είναι από τους πρώτους παραγωγούς μπανάνας παγκοσμίως, άρα γενικότερα έχει ισχυρό εξαγωγικό προϊόν, σε αντίθεση με την Ελλάδα που παράγει αέρα κοπανιστό, δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα το «ντοκιμαντέρ». Άρα στην περίπτωση άρνησης αποπληρωμής του χρέους, δεν δίνει απάντηση στο πού θα βρεθούν λεφτά την επόμενη μέρα. Επίσης δεν φαίνεται να το απασχολεί η πολιτική αστάθεια που έχει θέσει τον Ισημερινό σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από το Σεπτέμβριο του 2010."

-Ελληνάκι 

"Οι κύριοι αυτοί συνιστούν: μην πληρώσετε. Στάση πληρωμών και έξοδος απ το Ευρώ. Οκ. Πάμε λοιπόν στη χιονοστιβάδα των γεγονότων που θα ακολουθήσουν: Οι παραπάνω «λύσεις» φυσικά θα προκαλέσουν αναπόφευκτα κατάρρευση των τραπεζών, άρα και ανάγκη κρατικοποίησής τους. Ακόμα καλύτερα μας απαντούν , ακόμα καλύτερα! Ευκαιρία να ξεφορτωθούμε τους άπληστους τραπεζίτες. Αλλά εμείς, οι ενοχλητικοί τύποι, αναρωτιόμαστε πώς θα πληρωθούν οι υποχρεώσεις των εθνικοποιημένων τραπεζών σε τρίτους, αν η Ελλάδα έχει αναστείλει τις πληρωμές της (άρα οι δανειστές της προφανώς δε θα στήνονται κιόλας στην ουρά για να της ξαναδανείσουν). Ας μην ικανοποιηθούν οι «υποχρεώσεις» μωρέ, πιθανώς να σκεφτεί ο βλαχοΈλλην επαναστάτης, αλλά ένα λεπτό εδώ, ένα λεπτό! Στις υποχρεώσεις των τραπεζών δεν ανήκει και η απαίτηση του καταθέτη για ανάληψη των καταθέσεων του; Το κράτος θα είναι ανίκανο με τις περιορισμένες δυνατότητές του να ικανοποιήσει τους πάντες. Και τώρα, τι γίνεται; Α ναι: ας κόψουμε κι άλλο νόμισμα αδερφέ! Τυπωθήτω! Με τη μικρή λεπτομέρεια, προσθέτουμε εμείς, πως οι συνέπειες της έκδοσης νέου νομίσματος θα είναι η αύξηση των τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα (δηλαδή την πλειοψηφία των προιόντων που χρησιμοποιεί το μέσο νοικοκυριό) , αύξηση των τιμών στην ενέργεια κλπ. Άρα τα μεσοαστικά νοικοκυριά θα καταλήξουν νεόπτωχα και τα πτωχά θα εμφανίσουν σοβαρό πρόβλημα εφοδιασμού τους ακόμα και με είδη πρώτης ανάγκης. Ήτοι, φτώχεια αγαπητοί μου, και μάλιστα από τις πιο άγριες. Και όλα αυτά, στη μάλλον απίθανη περίπτωση, που οι δανειστές μας δε θα επιλέξουν να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους, να μας τραβήξουν το αυτί, κατά το κοινώς λεγόμενο, με κάθε λογής οικονομικά ή πολιτικά μέτρα, ικανά να μας εξασφαλίζουν μια γερή δόση δυστυχίας για τον επόμενο αιώνα.

Αυτή είναι η συνταγή των κ.κ. Λαπαβίτσα και Αμίν, των συντελεστών του debtocracy, του «δεν πληρώνω» και γενικά της αντιευρωπαϊκής και αντιμνημονιακής αριστεράς.

Εν τέλει, όσοι αναρτήσατε το εν λόγω ντοκυμαντέρ στη σελίδα σας ή στο f/b, όσοι το τιτιβίσατε στο twitter, όσοι το αποθεώσατε στις κατ' ιδίαν συζητήσεις, τι θα λέγατε αν πηγαίνατε αύριο στην τράπεζα για να τραβήξετε λεφτά από το atm και σας πετούσε την κάρτα πίσω, λόγω στάσης πληρωμών;"

-Χάρης Πεϊτσίνης (Μπλε Μήλο) 


Και για την αντιγραφή, Panos75.

Μίκη(ς) Μάους

Από χθες το πρωί το διαδίκτυο έχει πάρει φωτιά με αφορμή τη συνέντευξη που έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης στον ANT1 και τον Γιώργο Παπαδάκη. Χαρακτηρισμοί όπως "συγκλονιστική", "εκπληκτική", "βαρυσήμαντη" δίνουν και παίρνουν ενώ κάθε αντιμνημονιακός που σέβεται τον εαυτό του σπεύδει να χαιρετήσει και να επικροτήσει με ενθουσιασμό όλα όσα είπε ο διάσημος μουσικοσυνθέτης.

Προσωπικά να με συμπαθάτε αλλά το μόνο εκπληκτικό και συγκλονιστικό που μπορώ να δω είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι του Θεοδωράκη τον αφήνουν να βγαίνει στα κανάλια και να εξευτελίζει το τεράστιο όνομα και τη φήμη του κατ'αυτόν τον τρόπο. Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε και υπέφερε για τη δημοκρατία να βγαίνει στα κανάλια και να δηλώνει με υπερηφάνεια και άγνοια κινδύνου είτε ότι είναι "αντισημίτης" (και δυστυχώς δεν εννοεί τον πρώην πρωθυπουργό), είτε να υιοθετεί θεωρίες συνωμοσίας ότι οι Αμερικάνοι έριξαν τον Καραμανλή και έβαλαν τις φωτιές στην Ηλεία, είτε να φωνάζει υστερικά περί "ξεπουλήματος της Ακρόπολης" και του ορυκτού μας πλούτου σε σκοτεινές δυνάμεις (φαντάζομαι αυτές συμπεριλαμβάνουν τον Σόρος, τη Λέσχη Μπίλτνερμπεργκ και τους Ιλουμινάτι).

Αν ο Θεοδωράκης ήθελε όντως να προσφέρει στην πατρίδα τότε αντί να χρησιμοποιεί φρασεολογία τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα μπορούσε να προτείνει κάποια εναλλακτική λύση στο μνημόνιο και τις πολιτικές που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση. Η άρνηση και η διαμαρτυρία είναι εύκολες (και προσοδοφόρες αν λάβουμε υπόψη τις τηλεθεάσεις του Λαζόπουλου). Η εποικοδομητική κριτική όμως είναι αυτή που ξεχωρίζει τον αληθινό πατριώτη από τον τσαρλατάνο. Και η εποικοδομητική κριτική δε συνίσταται σε κραυγές περί "χούντας", "προδοτών" και "κατάλυσης της Δημοκρατίας", ούτε σε καρικατουρίστικους χαρακτηρισμούς εις βάρος της Μέρκελ και των Γερμανών. Αν κάτι τέτοιο βοηθούσε στην ανάκαμψη τότε θα κάναμε υπουργό Οικονομικών τον Πρέκα.


Τελικά το μόνο που κατάφερε με τη χθεσινή παρουσία του ο Θεοδωράκης είναι να με κάνει να καταλάβω γιατί παρά τα όσα σέρνουν καθημερινά οι πολίτες στον "προδότη" Παπανδρέου και την "κατοχική" κυβέρνηση, εντούτοις το 70% αυτών δεν επιθυμεί εκλογές. Όταν η εναλλακτική λύση που προτείνουν οι πνευματικοί και πολιτικοί μας ταγοί εξαντλείται σε μία φράση ("ΌΧΙ ΣΕ ΟΛΑ!"), πασπαλισμένη με θεωρίες συνωμοσίας και υφέρποντα εθνικισμό, τότε ακόμη και ο "Γιωργάκης" μοιάζει με μετενσάρκωση του Τρικούπη και του Βενιζέλου. 

Αξιοπιστία χωρίς φίμωτρα!

Η τραγωδία που εκτυλίσεται αυτή τη στιγμή στην πολύπαθη Ιαπωνία παρακολουθείται με έκδηλο ενδιαφέρον, συγκίνηση αλλά και αγωνία από το σύνολο της ανθρωπότητας. Ο σεισμός των 9(!!!) Ρίχτερ, το τσουνάμι που προκάλεσε το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο άμεσος κίνδυνος πυρηνικού ατυχήματος είναι ιστορίες πρώτης γραμμής και δικαιολογούν απόλυτα τη συνεχή κάλυψη που παρέχουν όλα τα ΜΜΕ, μαζί και τα ελληνικά.

Κι'ομως φίλοι μου, πίσω απ'όλα αυτά κρύβεται μια σκοτεινή συνωμοσία. Μια συμπαιγνία των διαπλεκόμενων και της τρόικας που μόνο ένας δημοσιογράφος του μεγέθους του Γιάννη Παπαγιάννη είχε το θάρρος να αποκαλύψει.

Είκοσι λεπτά μέχρι στιγμής, όλα τα δελτία για την ραδιενέργεια στην Ιαπωνία και για το εάν θα έρθει στην Ελλάδα ασχολούνται! Εδώ ο κόσμος καίγεται με έκτακτα υπουργικά συμβούλια, με δράματα στην οικονομία και την καθημερινότητα και με διάλυση των πάντων... και o ANT1 και το Mega ασχολούνται με την πυρηνική απειλή που τελικά αποδείχθηκε ανύπαρκτη. Βολεύει πολλούς αυτός ο αποπροσανατολισμός..

Αυτά από έναν λειτουργό της δημόσιας ενημέρωσης που το ιστολόγιο του είναι γεμάτο με αναρτήσεις για το eyeliner του Άρη Σπηλιωτόπουλου, τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Γιώργου Καπουτζίδη και το μπούστο της Ελεονώρας Μελέτη. Για να μην αναφέρουμε τις μεγάλες δημοσιογραφικές του επιτυχίες, όπως π.χ. τα exit polls των αυτοδιοικητικών εκλογών που έδιναν πρώτο τον Δημαρά στην Αττική και εκτός Β' γύρου τον Σγουρό, άνετη επανεκλογή Κακλαμάνη στην Αθήνα και θρίαμβο Δράκου στην Πελοπόννησο.
Τώρα πλέον το μόνο που μένει ν'ακούσουμε είναι τον Κώστα Καραμανλή (γνωστό και ως Μπουχέσα της Ραφήνας) να κατηγορήσει την παρούσα κυβέρνηση ότι δεν εργάζεται αρκετά σκληρά για να πούμε όλοι μαζί "ζήτω η τρέλλα!".  

Αλήτες, ρουφιάνοι, ...

Θα θυμίσω ότι ο πρώτος εντοπισμός «αλητών» και «ρουφιάνων» έγινε αρχές της δεκαετίας του ΄90 από διάφορες ομάδες αντιεξουσιαστών και φρικιών. Και δεν έγινε τυχαία. Τότε εξέπνεε ένα μοντέλο μεταπολιτευτικής δημοσιογραφίας που θεωρούσε τον δημοσιογράφο κάτι ανάμεσα σε αγωνιστή και ακτιβιστή. Ενα είδος εκπροσώπου των καταπιεσμένων και συνηγόρου των εξεγερμένων- ιδίως όταν δεν υπήρχαν ούτε καταπιεσμένοι ούτε εξεγερμένοι. Η δημοσιογραφία αυτή λειτουργούσε περίπου σαν «συνιστώσα» της Αριστεράς. Δεν ενδιαφερόταν τόσο να ενημερώσει την κοινωνία όσο να την αλλάξει. 

Τότε αναδείχθηκε μια νέα δημοσιογραφία πιο επαγγελματική, πιο πεπαιδευμένη, λιγότερο ιδεολογική. Μια δημοσιογραφία που δεν θεωρούσε ότι είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με την κοινωνία ούτε με τον νόμο και την τάξη, ακόμη λιγότερο με κάθε μορφής εξουσία. Που προσπαθούσε να ενημερώσει, να αναλύσει, να εξηγήσει, χωρίς να διεκδικεί την εκπροσώπηση κανενός και χωρίς να συμπεριφέρεται σαν κομματικός ινστρούχτορας. Δημοσιογραφία παρεμβατική αλλά όχι γραμμητζίδικη.  

Αίφνης, ας πούμε, η κάθε απεργία και η κάθε διεκδίκηση σταμάτησαν να βρίσκουν στο πρόσωποτου δημοσιογράφου έναν αυτονόητο υπερασπιστή. Επαψε να θεωρείται ενημέρωση η εκφώνησηλαϊκών συνθημάτων και η αναπαραγωγή παλαιοαριστερών κλισέ. Συμφωνήσαμε ότι αλήθεια δεν είναι απαραιτήτως «το δίκιο του εργάτη» . Και ότι ο αγώνας για την κοινωνική αλλαγή ή την πολιτική ανατροπή δεν αποτελεί δημοσιογραφικό αντικείμενο.

Ο Γιάννης Πρετεντέρης προσπαθώντας να εξηγήσει  για ποιό λόγο αυτός και οι συνάδελφοι του βρίσκονται στο στόχαστρο των πολιτών, εντέλει καταλήγει να μας θυμίσει το γνωστό ανέκδοτο με τον πολιτικό που τον ρωτάνε ποιό είναι το μεγαλύτερο του ελάττωμα κι'εκείνος απαντά "είμαι πολύ μετριόφρων".

Έρχεται η σειρά σας...

Κάποια στιγμή στη διάρκεια της θητείας του Φρανσουά Μιτεράν ο πολιτικός κόσμος της Γαλλίας συγκλονίστηκε από μια σειρά σκανδάλων, εξαιτίας των οποίων η αξιοπιστία των πολιτικών, μεταξύ των οποίων και του ίδιου, είχε φτάσει στο ναδίρ. Όταν λοιπόν ο Γάλλος πρόεδρος βρέθηκε σε μια συνέντευξη Τύπου αντιμέτωπος με τους δημοσιογράφους, οι τελευταίοι δεν δίστασαν να τον ειρωνευτούν και να τον χλευάσουν.
Η απάντηση του Μιτεράν: "Μην επιχαίρεστε κύριοι. Έρχεται και η δική σας σειρά".

Αυτό το ανέκδοτο μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας χθες τον φιλιππικό του Στάθη Σταυρόπουλου κατά του δελτίου ειδήσεων του MEGA και ειδικότερα των παρουσιαστών/σχολιαστών Όλγας Τρέμη και Γιάννη Πρετεντέρη.

Οφείλω να ομολογήσω εξαρχής πως κάθε άλλο παρά φαν του Στάθη είμαι. Τον θεωρώ κλασσικό εκπρόσωπο μιας αριστερίστικης νοοτροπίας η οποία αρκείται στην άρνηση, τους αφορισμούς και τις θεωρίες συνωμοσίας περί Εβραίων και μασόνων οι οποίοι επιβουλεύονται την επιούσια χώρα μας.
Όμως ακόμη κι'ένα σταματημένο ρολόι δείχνει τη σωστή ώρα δύο φορές τη μέρα. Εάν ξεπεράσει κάποιος τις υστερίες των πρώτων παραγράφων (περί "κατοχικής κυβέρνησης") θα διαβάσει μια ακριβή περιγραφή αυτού του ανοσιουργήματος που αποκαλείται "Δελτίο Ειδήσεων" του μεγαλύτερου ελληνικού καναλιού.

Ασφαλώς κανένα κανάλι στην τηλεοπτική ιστορία της Ελλάδας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι παρουσίαζε τα γεγονότα με αντικειμενικότητα. Και το ίδιο το MEGA πάντοτε τη γραμμή των αφεντικών του ακολουθούσε, μέχρι και στις αθλητικές ειδήσεις! Ακόμη όμως και ο μιθριδατισμός της ελληνικής κοινωνίας έχει όρια, τα οποία έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό το συγκεκριμένο κανάλι. Ο "καραγκιόζης" Τζαβάρας με την on-air ευθεία επίθεση του στους παρουσιαστές έδειξε πρώτος το δρόμο και κέρδισε τον σεβασμό όχι μόνο του κόσμου αλλά και πολλών δημοσιογράφων.

Ως φαρμακοποιός είχα την ατυχία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι το βαθμό στον οποίο έχει ευτελιστεί το κάποτε λειτούργημα της δημοσιογραφίας από τους "έγκριτους" τηλεαστέρες που στόλισε ο Στάθης στο κείμενο του. Το γελοίο θέαμα μεγαλοδημοσιογράφων με κοστούμια Armani και τίγκα στο χρυσαφικό να συζητούν για το ...δράμα που ζουν οι χαμηλοσυνταξιούχοι από τους "ανάλγητους φαρμακοπώλεις" μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ευκολία με την οποία αναπαρήγαγαν τερατώδη ψεύδη και ανακρίβειες γύρω από το επάγγελμα μας, κάνοντας όσους γνωρίζουν πέντε πράγματα για τον χώρο να χαμογελούν με νόημα. Το γεγονός μάλιστα ότι αντίπαλον δέος ήταν το κατεξοχήν χαϊδεμένο παιδί του ΔΟΛ (λέγε με Λοβέρδο) έκανε ακόμη πιο ακραία την κατάσταση, στα όρια της αυτοπαρωδίας (π.χ. ο "λαϊκός Καμπουράκης να ισχυρίζεται ότι σχεδόν όλα τα φαρμακεία έχουν 5-6 υπαλλήλους ή ο "σοφιστικέ" Αναγνωστάκης να συγκρίνει τους άνεργους φαρμακοποιούς με τους μαύρους σκλάβους της προ-Εμφυλιακής Αμερικής).

Πολλοί έσπευσαν να απορρίψουν την κριτική του Στάθη επισημαίνοντας ότι το MEGA δεν είναι φιλο-ΠΑΣΟΚικό όπως ισχυρίζεται, απλώς κοιτάει τα συμφέροντα του, όπως πάντα έκανε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό σημαίνει την προστασία και αναβάθμιση του προφίλ του Λοβέρδου έτσι ώστε να πετύχουν σε μερικά χρόνια αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν το 2007 με τον Βενιζέλο: να ελέγξουν μέσω ενός δικού τους ανθρώπου ένα κόμμα εξουσίας. Απόδειξη γι'αυτό τον ισχυρισμό αποτελεί ο φανερός πόλεμος προς υπουργούς όπως η Μπιρμπίλη και η Κατσέλη, οι οποίες δεν είναι αρεστές στους μεγαλομετόχους του καναλιού.

Η επισήμανση είναι σωστή, αυτό όμως κάνει ακόμη πιο καταδικαστέα και εμετική την στάση των δημοσιογράφων που βρίσκονται στο στόχαστρο της κριτικής. Προσωπικά σέβομαι πολύ περισσότερο ένα σκληροπυρηνικό κομματόσκυλο, όπως ο μακαρίτης ο Κακαουνάκης, παρά έναν οσφυοκάμπτη υπάλληλο, έτοιμο να ρίξει στα σκουπίδια όχι μόνο την ιδεολογία του αλλά και κάθε έννοια δεοντολογίας προκειμένου να ικανοποιήσει τ'αφεντικά του. Όπως ορθά επισήμανε άλλωστε ο Τζαβάρας απαντώντας στον Πρετεντέρη "στη μικρή οθόνη φαίνεται ξεκάθαρα ποιός είναι καραγκιόζης". Και τις περισσότερες φορές η εξωτερική εμφάνιση είναι το τελευταίο πράγμα που μετράει προκειμένου κάποιος να ...κατακτήσει αυτόν τον τίτλο.

Μπάλα

Ωστε έτσι λοιπόν. Ο Στρος-Καν και ο Ολι Ρεν γκρέμισαν το πατριωτικό σου φιλότιμο. Και για να ΄χουμε καλό ρώτημα, πότε σε ολόκληρη τη διάρκεια της Ελληνικής Ιστορίας, από το ΄21 μέχρι σήμερα, πότε λοιπόν υπήρξες αυτοτελής, αυθύπαρκτος, αυτόφωτος και ανεξάρτητος; Πότε λοιπόν ολοκλήρωσες μια σχέση με το οτιδήποτε, από τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία μέχρι τις απαραίτητες αστικές μεταρρυθμίσεις για να προχωρήσει αυτή η χώρα; Ποτέ! Αντε να διαβάσεις Ιστορία μπας και ξεστραβωθείς λιγάκι και συνειδητοποιήσεις τις πραγματικές σου διαστάσεις. 

Με τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, δηλαδή με Αγγλους, Γάλλους και Ρώσους, κατάφερες να αποκτήσεις κάποια κρατική οντότητα. Οταν ο Ιμπραήμ κατασπάραζε την Πελοπόννησο, όλοι του εκτελεστικού και το πλήθος των καπεταναίων ροκάνιζαν και την τελευταία δεκάρα του αγγλικού δανείου. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή βρέθηκες σαν σφουγγαρίστρα των Αγγλων να παριστάνεις τη μεγάλη ελληνική αυτοκρατορία. Ετσι, από την επιθεώρηση του Καραγκιόζη βρέθηκες να παίζεις τραγωδία. Γιατί ήρθε ο Μουσταφά Κεμάλ και μας έδωσε μια που παραλίγο να μας φυτέψει κάτω από το χώμα. Ακόμα και η εκθρόνιση της χούντας από τον Κίσινγκερ αναγγέλθηκε. Και με την ευρωζώνη καταντήσαμε το κορόιδο των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών. Μας δανειοδοτούσαν προκειμένου ν΄ αγοράζουμε τα προϊόντα τους και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός καταλήξαμε οι καρπαζοεισπράκτορες των τραπεζών. 

Ποια ανεξαρτησία και κουραφέξαλα. Μόνο εκλογική πελατεία. Μόνο Δημόσιο. Μόνο κρατικοδίαιτος καπιταλισμός. Και μόνο αραχτή τάχα μου εργασία. Και πάντα φταίνε οι ξένοι. Διάολε, κάποιος Εφιάλτης πρέπει να τους ανοίγει την πόρτα κι έτσι ο Ολι Ρεν να μπαίνει και σαν εντεταλμένος των πραγματικών αφεντικών να αρπάζει το μικρόφωνο και να μιλάει για το ποδόσφαιρο. Αδικο είχε; Πού ακούστηκε μια χώρα να διαθέτει τόσες ημερήσιες αθλητικές εφημερίδες; Ενα απέραντο γήπεδο η Ελλάδα. Το κεφάλι μας μια μπάλα. Ε, αφού γήπεδο και μπάλα, τότε καλά έκανε ο Φινλανδός και μας έκανε πλάκα!

Ο Δημήτρης Δανίκας, αιρετικός όπως πάντα, αρνείται ν'ακολουθήσει το παράδειγμα των συναδέλφων του και να χαϊδέψει τ'αυτιά των αναγνωστών του.

Αυτοί που μας Αξίζουν

"Ο πρωθυπουργός είναι UFO!"

"Ο Παπακωνσταντίνου δεν έχει φάει ποτέ αγγούρι στη ζωή του. Θα φάει όμως, που θα πάει. Αυτός άντεξε τα μέτρα. Αυτός που δεν τα άντεξε ήταν ο Σκιόπα. Θεός σχωρέστον."

Αυτά, και άλλα πολλά χαριτωμένα και ...βαρυσήμαντα, είπε σήμερα το πρωί η δημοφιλέστερη (σύμφωνα με τα γκάλοπ) Ελληνίδα εθνομητέρα Λιάνα Καννέλη στην (γνωστή για τις ουσιώδεις και πολιτισμένες πολιτικές συζητήσεις που φιλοξενεί) εκπομπή "Καλημέρα Ελλάδα" του Γιώργου Παπαδάκη.

Δεν μας είπε βέβαια ούτε αυτή τη φορά τι (αντί)προτείνει η ίδια και το κόμμα της προκειμένου να βγούμε από την κρίση και να μειώσουμε τα ελλείμματα που μας ταλανίζουν, αλλά δε βαριέσαι. Στο κάτω, κάτω δεν είναι δουλειά των βουλευτών αυτή. Δική τους δουλειά είναι να βολεύουν συγγενείς και φίλους στο Δημόσιο, να μας διασκεδάζουν με τις παραστάσεις που δίνουν στα τηλεπαράθυρα απέναντι σε άλλους γίγαντες της υποκριτικής (Χατζηνικολάου, Τράγκας, Πρετεντέρης, Αυτιάς) και να χαϊδεύουν τ'αυτιά του πόπολου με υποσχέσεις περί σοσιαλιστικών ή μη παραδείσων και κορώνες περί ανωτερότητας της ελληνικής φυλής και ξένων δυνάμεων που μας επιβουλεύονται.

Γι'αυτό και φελλοί τύπου Καννέλη, Άδωνι και Λοβέρδου έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού βλαχο-σταρ σίστεμ, την ίδια στιγμή που κάποιους σοβαρούς πολιτικούς που δουλεύουν αθόρυβα για τη βελτίωση αυτού του μπουρδέλου δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους.  

Πραγματικά έχουμε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που μας αξίζουν.

"Δυστυχώς επτωχεύσαμεν"

Noyer: Η χρεοκοπία είναι ακριβότερη από την αποπληρωμή του χρέους

Το κόστος μιας παύσης πληρωμών είναι μεγαλύτερο από εκείνο της αποπληρωμής του χρέους για τις χώρες της Ευρωζώνης, δήλωσε ο Christian Noyer, μέλος του δ.σ. της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

«Ο κόσμος ξεχνά να κοιτάξει στο τι συμβαίνει όταν μια χώρα βρεθεί σε παύση πληρωμών, κάτι που μελετώ εδώ και αρκετές δεκαετίες», είπε ο Noyer στο Παρίσι. «Οι αγορές σε αναγκάζουν να πληρώσεις την παύση πληρωμών με υψηλότερα επιτόκια. Σε αναγκάζουν να πληρώσεις για τη σημερινή αξία των ζημιών συν ένα μεγάλο premium με την αβεβαιότητα που αυτό συνεπάγεται. Πληρώνεις πολύ περισσότερα στη χρεοκοπία, από ό,τι στη μη χρεοκοπία». 

Αφιερωμένο σε όσους οικονομολόγους/δημοσιογράφους της κακιάς ώρας και λαϊκίζοντες πολιτικάντηδες πουλάνε μαγκιά εκ του ασφαλούς από τα τηλεπαράθυρα και τις αναπαυτικές βουλευτικές τους έδρες.

Virtual Reality

Μετά τις επιτυχημένες αποκλειστικότητες του στη διάρκεια των περιφερειακών εκλογών (με αποκορύφωμα τα ...μυστικά exit polls που δεν πέτυχαν ούτε ένα νικητή) το γνωστό και μη εξαιρετέο Φίμωτρο συνεχίζει την προσφορά του στο δημόσιο διάλογο με τις ...εύστοχες πολιτικές αναλύσεις του "άγνωστου" διαχειριστή του. Κορυφαίο παράδειγμα το παρακάτω:

ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ...ΝΔ!

Οι αιχμές του Στρος-Καν προς τη Νέα Δημοκρατία για την στάση της στο μνημόνιο, ένα από τα βασικά θέματα σε όλα τα ρεπορτάζ των κεντρικών δελτίων ειδήσεων των 8.00. Το ζητούμενο βέβαια είναι ότι στο εσωτερικό της χώρας, μια τέτοια κριτική μόνο ως εύσημα για τον...
Σαμαρά θα μπορούσε εκληφθεί. Η αντιμνημονιακή πολιτική πουλάει. Και πουλάει προς όφελος αυτών που τον σηκώνουν ψηλά στον αγώνα της αντιπαράθεσης. Υπέρ της Ν.Δ. δηλαδή λειτουργεί το θέμα...

Φυσικά και πουλάει η αντιμνημονιακή ρητορεία. Όποιος αμφιβάλει γι'αυτό δεν έχει παρά να ρωτήσει τον άρτι εκλεχθέντα Περιφερειάρχη Αττικής, Γιάννη Δημαρά ή έστω τους υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας που εθριάμβευσαν σε όλη την Ελλάδα (Κικίλιας, Κακλαμάνης, Πλακιωτάκης, Γκιουλέκας, Δράκος, κλπ.) έχοντας ως βασική προεκλογική πλατφόρμα τους την "Αντίσταση στο Μνημόνιο". 

Υ.Γ. Είπαμε, είναι πολλά τα λεφτά Γιαννάκη αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να μην καρφώνεσαι τόσο πολύ.

Back to the Future!

Μέσα στη μαυρίλα των τελευταίων μηνών και τον συρφετό των δυσάρεστων εξελίξεων με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε από κάθε γωνιά του πλανήτη, να και μια είδηση που θα κάνει τους ταλαίπωρους Έλληνες να χαμογελάσουν ξανά. 

Δύο ογκόλιθοι της πολιτικής μας σκηνής, ο Γιάννης Δημαράς και ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, συναντήθηκαν χθες σε εστιατόριο του Χαλανδρίου. Σκοπός αυτής της βαρυσήμαντης συνάντησης ήταν δίχως άλλο η δημιουργία ενός νέου κομματικού φορέα μέσω του οποίου θα εκφράσουν τις μοντέρνες ιδέες τους και θα δώσουν διέξοδο στον κάθε πικραμένο πρασινοφρουρό που προδόθηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου και το φιλομνημονιακό ΠΑΣΟΚ. 

Οι νοσταλγοί του ζιβάγκο και των κλαδικών αντεπιτίθενται και η ελπίδα ανθίζει ξανά στις ψυχές των Ελλήνων.

Όσο μπορείς...

Ο άνθρωπος που θα γινόταν περιφερειάρχης και μίνι-πρωθυπουργός, ο άνθρωπος που θα γκρέμιζε την κυβέρνηση και θα ανέτρεπε το πολιτικό σκηνικό, ο άνθρωπος που εμφανίστηκε από κάποιους καναλάρχες ως ο Μεσσίας που θα οδηγούσε το αντομνημονιακό κομμάτι του λαού στη Γη της επαγγελίας, συνεχίζει να αποδεικνύει πόσο κοντά στην καταστροφή βρέθηκε η πολύπαθη Αττική και πόσο φτηνά τη γλίτωσε.

Σήριαλ με την παραίτηση Δημαρά...

Χθες δήλωνε ότι παραμένει βουλευτής, ενώ σήμερα διευκρινίζει ότι παραιτείται...

Σήριαλ έχει γίνει η ιστορία με την παραίτηση ή μη του βουλευτή Γιάννη Δημαρά από την Βουλή.
Ενώ χθες σε συζητήσεις με δημοσιογράφους ο κ. Δημαράς είχε χαρακτηρίσει «προρμητισμό της στιγμής» τη δήλωσή του περί παραίτησης από το βουλευτικό αξίωμα επανήλθε με νεώτερες δηλώσεις του σήμερα όπου διευκρινίζει ότι τελικά θα παραιτηθεί από βουλευτής.

Η ανακόινωσή του έχει ως εξής:

«Η προσπάθειά μας και στον περιφερειακό, αλλά και στον πολιτικό στίβο θα συνεχιστεί», διαμηνύει με νόημα στη σημερινή δήλωσή του.

«Ευχαριστώ τους συντρόφους μου, τους συναγωνιστές και τις χιλιάδες των απλών πολιτών που μας τίμησαν με την ψήφο τους στις πρόσφατες εκλογές για την Περιφέρεια Αττικής. Τους κατανοώ και ακόμα πιο πολύ τους είμαι ευγνώμων για την αμέριστη βοήθεια και συμπαράστασή τους.
Με συγκινούν, γιατί με την ανιδιοτέλεια που τους χαρακτηρίζει, μου ζητούν να μην παραιτηθώ από την βουλευτική μου έδρα.

Όμως, θα μου επιτρέψουν να τους πώ ότι, η δήλωσή μου τη νύχτα των εκλογών ισχύει», αναφέρει στη δήλωσή του ο κ. Δημαράς και προσθέτει:

«Γνωρίζουν καλά και τους διαβεβαιώ, ότι η προσπάθειά μας και στον περιφερειακό, αλλά και στον πολιτικό στίβο θα συνεχιστεί.
Όσοι βιάστηκαν να παίξουν στον στίβο της πολιτικής αναξιοπιστίας, να βρούν τους πρωταγωνιστές αλλού.

Σε αυτούς που, άλλα έλεγαν πριν τις εκλογές και άλλα έκαναν αμέσως μετά, με θύματα τα εκατομμύρια των απλών εργαζόμενων πολιτών. Άλλωστε, οι Έλληνες περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχουν ανάγκη την αξιοπιστία και το ήθος των πολιτικών.

Γιατί, έτσι μόνο θα δυναμώνει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Γιατί έτσι μόνο, θα προστατεύεται η εθνική μας κυριαρχία και τα εθνικά μας δίκαια»..

 Αντί σχολίου ας παραθέσουμε τα λόγια που έγραψε έναν σχεδόν αιώνα πριν κάποιος ποιητής από τη μακρινή Αλεξάνδρεια:

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
 
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική."

"Μαζί τα Φάγαμε!"

Μέσα στον καταιγισμό εκλογικών αποτελεσμάτων και την ευφορία για την αποκαθήλωση των αντιδραστικών/σκοταδιστικών δυνάμεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, διαβάζουμε την παρακάτω είδηση:
 

Δήμαρχος χωρίς... αντίκρισμα εξελέγη ο Πανταζής Χρονόπουλος

Πανελλήνιο πολιτικό παράδοξο συνιστά η περίπτωση του υποψήφιου δημάρχου Ζαχάρως Πανταζή Χρονόπουλου, ο οποίος, με βάση τα τελικά αποτελέσματα του β΄ γύρου των δημοτικών εκλογών, εξελέγη -θεωρητικά, τουλάχιστον- δήμαρχος, λαμβάνοντας ποσοστό 55,21%, έναντι του αντιπάλου του, Κωνσταντίνου Αλεξανδρόπουλου, που συγκέντρωσε το 44,79% των ψήφων.
Και λέμε θεωρητικά, διότι στην πράξη ο κ. Χρονόπουλος, ο οποίος υπήρξε επί σειρά ετών δήμαρχος Ζαχάρως, δεν θα μπορέσει από 1ης Ιανουαρίου να ασκήσει τα καθήκοντά του, αφού έχει καταδικαστεί τρεις φορές για παράβαση καθήκοντος κι έχει τεθεί σε αργία για πρόκληση οικονομικής ζημιάς στο Δήμο, από τον Ιούλιο του 2010.

Σημειωτέον ότι ο κ. Χρονόπουλος προσέφυγε στο Τμήμα Αναστολών του ΣτΕ, ζητώντας την ακύρωση της σχετικής απόφασης του Υπουργείου Εσωτερικών, ωστόσο η προσφυγή του απορρίφθηκε. Εν αναμονή, λοιπόν, της οριστικής απόφασης που θα λάβει η ολομέλεια του ΣτΕ, αν δεν ακυρωθεί η ισχύουσα απόφαση του Υπουργείου, ο κ. Χρονόπουλος δεν θα μπορεί να εγκατασταθεί στο δημαρχιακό θώκο.

Περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο και πολιτεία του γνωστού και μη εξαιρετέου κυρίου Χρονόπουλου θα βρείτε σε αυτό το εξαιρετικό κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη.
 Εγώ απλώς θέλω να κάνω μια αφελή ερώτηση: πόσοι από αυτούς που τον (ξάνα)ψήφισαν βγαίνουν σε διάφορες εκπομπές τύπου Αυτιά και φωνάζουν "φέρτε πίσω τα κλεμμένα";

Έχει μεγάλη πλάκα η ζωή τελικά.

Υ.Γ. Αλήτη Πάγκαλε!

Τεμαχίζοντας τον Νικήτα

 Θα ήθελα να προτείνω σε όσους είναι δημότες Αθηνών και πρόκειται να πάνε την Κυριακή στις κάλπες για να επιλέξουν δήμαρχο, πριν το κάνουν να διαβάσουν αυτή την απίστευτη συνέντευξη που έδωσε ο Νικήτας Κακλαμάνης πριν ένα περίπου μήνα στην "Ελευθεροτυπία".
Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και με μια αλαζονεία που σοκάρει, ο πλέον αποτυχημένος δήμαρχος της πολύπαθης πρωτεύουσας ουσιαστικά προκαλεί τους δημότες του να τον "μαυρίσουν".
Ένα χαρακτηρηστικό απόσπασμα της ...Νικητιάδας:

Λέγεται ότι συχνά κάνετε αντιφατικές δηλώσεις ή ότι, αφού έχετε πει κάτι, μετά το διαψεύδετε και λέτε κάτι άλλο.
«Τι λέτε; Βρείτε μου μια περίπτωση».

Στην Κύπρου και Πατησίων η κατασκευή γκαράζ σταμάτησε με δικαστική απόφαση, αλλά τα δέντρα είχαν ήδη κοπεί. Στην αρχή είπατε ότι κόψατε δύο δέντρα, μετά είπατε 15 και, τέλος, ότι τα πήρατε για να τα μεταφυτέψετε.
«Δεν είπα ποτέ τον αριθμό δύο εγώ».

Μα έχουν καταγραφεί αυτά.
«Δεν με ενδιαφέρει τι λένε κάποιοι συνάδελφοί σας, οι οποίοι επί τέσσερα χρόνια δεν έχουν βρει μια καλή λέξη να πουν για μένα. Τους αγνοώ παντελώς».

Έχετε πει ότι μια πόλη χωρίς τους ενεργούς πολίτες της είναι νεκρή. Κατόπιν χαρακτηρίσατε «περιφερόμενο θίασο» όσους αντιδρούν. Μεταξύ αυτών και τον Μανώλη Γλέζο.
«Με συγχωρείτε, αλλά εγώ μιλάω για τους κατοίκους της πόλης μου, δεν μιλάω για κατοίκους άλλων πόλεων. Αυτοί που φωνασκούν είναι από το Μαρούσι ή την Κηφισιά ή από οπουδήποτε».

Ακόμη κι έτσι να είναι. Οι κάτοικοι άλλων δήμων δεν δικαιούνται να διαμαρτυρηθούν για ό,τι συμβαίνει δίπλα τους; Αυτό δεν εννοούμε ενεργοί πολίτες;
«Να είναι ενεργοί πολίτες στους δήμους τους».

Όπως λέει και ένα αμερικάνικο γνωμικό, "οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλώς πέφτουν οι μάσκες". Δεν χρειάστηκε παρά μια θαραλέα δημοσιογράφος για να αποκαλύψει ο φαινομενικά μειλίχιος και επικοινωνιακός Κακλαμάνης το αληθινό του πρόσωπο: απύθυμενη έπαρση και πλήρης περιφρόνηση (στα όρια του φασισμού) κάθε αντίθετης άποψης.

Οι πολίτες της Αττικής απέδειξαν πριν μερικές μέρες ότι γελωτοποιοί των καναλιών τύπου Ψωμιάδη δεν ευδοκιμούν εκλογικά στα μέρη μας (βλέπε Δημαράς). Ήρθε η ώρα των Αθηναίων να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους και να στείλουν τον κύρ-Νικήτα στο σπίτι του.