«Μη χαίρεστε με την ήττα του, άνθρωποι:γιατί μπορεί ο κόσμος να σηκώθηκε και να σταμάτησε τον μπάσταρδο, αλλά η σκύλα που τον γέννησε έχει πάλι κάψες» -Μπέρτολ Μπρεχτ, "Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι"
Αν υπάρχει κάτι πιο εφιαλτικό από το φάσμα μια επανάληψης της δεκαετίας του 1930 σε οικονομικό επίπεδο(ανεργία, εξαθλίωση, προστατευτισμός) αυτό είναι μια επανάληψη της δεκαετίας του 1930 σε πολιτικό επίπεδο(φασισμός, ρατσισμός, μιλιταρισμός). Αυτή την αλήθεια που δείχνουν να αγνοούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, δείχνει να τη γνωρίζει πολύ καλά ο γνωστός Νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. Ο πιο διάσημος εκπρόσωπος του Κεϋνσιανισμού έγραψε πρόσφατα στη στήλη του στους New York Times ένα ανατριχιαστικό άρθρο, το οποίο οφείλει να διαβάσει οποιοσδήποτε Ευρωπαίος πολίτης αγαπά και εκτιμά τη Δημοκρατία.
Φαντάζει αστείο ίσως αλλά η Ουγγαρία, στην οποία αναφέρεται το άρθρο, αποτελεί εδώ και δύο χρόνια μαζί με την Ισλανδία το παράδειγμα επιτυχημένης "αντίστασης" στο ΔΝΤ και τις αγορές που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι αντιμνημονιακές δυνάμεις πάσης φύσεως και ιδεολογίας: από τον Τσίπρα μέχρι τον Τράγκα και από τον Καζάκη μέχρι τον Τέρενς Κουίκ(!). Και δυστυχώς γι'αυτούς δεν μπορούν να επικαλεστούν άγνοια για τα πεπραγμένα του καθεστώτος που χαιρέτιζαν ως πρότυπο για την Ελλάδα.
Ήδη από τα μέσα του 2010 η Βουδαπέστη ζούσε ένα κύμα μισαλλοδοξίας που δεν πέρασε απαρατήρητο από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Ο αντισημιτισμός και τα εγκλήματα μίσους ήταν προφανώς ενοχλητικές λεπτομέρειες που χαλούσαν την ιστορία που ήθελαν να διηγηθούν οι μνημονιομάχοι και τα φιλικά προς αυτούς μέσα. Τα ίδια ελληνικά μέσα που αποσιώπησαν εν πολλοίς την απόφαση του πάλαι ποτέ ήρωα του αντιμνημονιακού μπλοκ και "λαϊκού αγωνιστή", Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν να δηλώσει ανοιχτά την αποτυχία της πολιτικής του και να ζητήσει την επιστροφή του ΔΝΤ στη χώρα του.
Δυστυχώς όμως ο στρουθοκαμηλισμός αποδείχτηκε πώς δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Η Ευρώπη, που πριν μερικά χρόνια απομόνωσε πολιτικά εν ριπή οφθαλμού την Αυστρία μετά την εκλογή του μακαρίτη Γιόργκ Χάιντερ, σήμερα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου τη στιγμή που χώρα-μέλος της μετατρέπεται σε μια σύγχρονη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το γεγονός ότι η Ουγγαρία δεν αποτελεί μέλος του πυρήνα της Ευρωζώνης δεν δικαιολογεί αυτή την αβλεψία. Μόλις πριν έξι μήνες άλλωστε η ακροδεξιά έδωσε βροντερό παρόν σε μια χώρα της οποίας τα ομόλογα απολαμβάνουν (ακόμη) τον πολυπόθητο χαρακτηρισμό ΑΑΑ: την Φινλανδία. Δυστυχώς όπως φαίνεται οι Μέρκελ και Σαρκοζί δείχνουν να είναι περισσότερο Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ παρά Τσόρτσιλ και Ντε Γκολ όπως απαιτούν οι περιστάσεις.
Την ίδια στιγμή στη μονίμως ομφαλοσκοπούσα Ελλάδα η απειλή πραξικοπήματος εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο μετά από 44 χρόνια (έστω και υπό τη μορφή ανυπόστατης φήμης και κουτσομπολιού), ετοιμάζεται προς ίδρυση κόμμα αποστράτων (με την αμέριστη συμπαράσταση κάποιων ΜΜΕ) και οι Μάκης Βορίδης, Άδωνις Γεωργιάδης μετατράπηκαν από γραφικές φιγούρες των τηλεπαραθύρων σε κυβερνητικά στελέχη. Η ουτοπική προσδοκία της ελληνικής αριστεράς ότι μια πιθανή στάση πληρωμών και χρεοκοπία θα φέρει την πολυπόθητη σοσιαλιστική επανάσταση διαψεύδεται οικτρά κάθε μέρα που περνάει, κάτι που προκαλεί έκπληξη μόνο στους αφελείς και τους ανιστόρητους.
Επίλογος; Τον αφήνω στον αγαπητό Παραπολιτικό, ο οποίος λίγους μήνες πριν με αφορμή την αποχή Τσίπρα από τις εκδηλώσεις για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας σχολίασε ως εξής:
Η Δημοκρατία όμως είναι κάτι φοβερά πιο σύνθετο, ελάχιστα στατικό και καθόλου αυτονόητο. Θέλει κόπο κι απαιτεί θυσίες. Το 1974 η Δημοκρατία δεν "επέστρεψε" για να γεμίσει τα ταμεία αλλά για να γεμίσει τους δρόμους και τις πλατείες με ανθρώπους όλων των πολιτικών πεποιθήσεων. Η Δημοκρατία δεν υποσχέθηκε επίδομα γρήγορης προσέλευσης στους δημοσίους υπαλλήλους αλλά ίσες ευκαιρίες, τουλάχιστον όχι άνισες ως προς την κομματική ταυτότητα. Πριν η Δημοκρατία μας εξασφαλίσει μια Αστυνομία που στη χειρότερη της μέρα θα πνίξει τον κόσμο στα χημικά, υπήρχε μια Αστυνομία που βασάνιζε, που σου απαγόρευε να βγεις από το σπίτι σου, που κυβερνούσε.
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά προτού κάποιος λοχίας πάρει τοις μετρητοίς τα λόγια μας και κάψει το "μπουρδέλο" που λέγεται Βουλή των Ελλήνων.
