Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Κακές λέξεις που αρχίζουν από "Δ".


«Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι σε κίνδυνο. Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι καθώς και η μεθόδευση του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοικτά. Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες».

Η Μαρία Δαμανάκη με τη χθεσινή της δήλωση δεν έκανε τίποτε άλλο από το να πει δημόσια αυτό που ψιθυρίζεται στους διαδρόμους της ΕΕ εδώ και μερικό καιρό. Ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα η ίδια όχι μόνο δείχνει απρόθυμη να σωθεί, αλλά κι'ένα συνεχώς διογκούμενο κομμάτι του πληθυσμού της ονειρεύεται πισωγυρίσματα στις δεκαετίες του '80 και του '90, τότε ίσως ήρθε η ώρα να μελετηθεί ένα σχέδιο για να διευκολύνουν την ...διακαή επιθυμία κάποιων περί εξόδου από την Ευρωζώνη και επανάκτησης της "Εθνικής Κυριαρχίας" μέσω της παλιάς καλής δραχμούλας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται πουθενά στα κιτάπια της Ένωσης, όμως ούτε και ο μηχανισμός στήριξης υπήρχε μέχρι πριν ένα χρόνο. "Desperate times, desperate measures" που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.
Άλλωστε όλα δείχνουν πως οι Ευρωπαίοι, εν αντιθέσει μ'εμάς, δε χάνουν το χρόνο τους με ανοησίες και έχουν ήδη λάβει τα μέτρα τους ούτως ώστε μια τυχόν χρεωκοπία της Ελλάδας να είναι πολύ λιγότερη επώδυνη απ'ότι θα ήταν το 2010. Γιατί λοιπόν να χάνουν χρόνο και χρήμα με τους αδιόρθωτους παραλίες Έλληνες, ειδικά τη στιγμή που Ιρλανδία και Πορτογαλία εφαρμόζουν αγόγγυστα και διακομματικά τα δικά τους μνημόνια; 

Γι'αυτήν της την ειλικρίνεια και τη διάθεση να παρουσιάσει την κατάσταση όπως είναι, χωρίς ωραιοποιήσεις ή χαϊδέματα αυτιών, η κυρία Δαμανάκη πήρε την "ανταμοιβή" που παίρνει οποιοσδήποτε τολμά να κάνει τέτοια αποκοτιά στην Ελλάδα: λοιδορίες, κατηγορίες περί εκβιασμού, ακόμη και ευχές για ανήκεστο σωματική βλάβη (από τον γραφικό πλέον Πιτσιρίκο ).
Προφανώς από έναν λαό που έχει παραχωρήσει την ενημέρωση του στον Λαζόπουλο, τον Παπαγιάννη και τον Κομιστή, και που οι καφενειακές αναλύσεις είναι το εθνικό του σπορ, δεν έπρεπε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο.Πόσο μάλλον όταν τον εκπροσωπούν στη Βουλή πολιτικοί αρχηγοί που θυμίζουν περισσότερο πρόεδρο 15μελούς (Τσίπρας) παρά υπεύθυνο ηγέτη που μάχεται για το καλό της χώρας.

Είναι πολύ πιο εύηχο να μιλάς για εκβιαστές Ευρωπαίους που θέλουν να μας κλέψουν την Ακρόπολη παρά να προσπαθείς να εξηγήσεις πως το μνημόνιο δεν απέτυχε, για τον απλούστατο λόγο πως δεν εφαρμόστηκε. 
Είναι πολύ πιο εύκολο να μιλάς για ελικόπτερα και κρεμάλες αντί να πεις ευθέως πως ήρθε η ώρα να χωριστεί η ήρα από το στάρι στο Δημόσιο και οι κοπρίτες (όπως σωστά τους αποκάλεσε ο Πάγκαλος) να πάνε στα σπίτια τους.
Είναι πολύ καλύτερο για τις ακροαματικότητες/θεαματικότητες σου να βγάζεις εθνικιστικές κορώνες ενάντια στους Γερμανούς, που μας ζητάνε τα αυτονόητα, αντί να επισημαίνεις πως τόσα χρόνια που παίρναμε τα χρήματα τους μέσω επιδοτήσεων και πακέτων δε βρέθηκε ουδείς να εκφράσει την ανησυχία τους μήπως μπαίναμε σε ένα είδος οικονομικής υποδούλωσης. 
Οι κουτόφραγκοι, που μας δάνειζαν χρήματα για να κάνουμε έργα κι'εμείς τα μετατρέπαμε σε πολυτελή τζιπ και πανέρια με γαρύφαλλα στα επαρχιακά σκυλάδικα, έγιναν ξαφνικά απόγονοι των Ναζί και μοχθηροί συνωμότες που επιζητούν το κακό του περιούσιου λαού μας. 
Προφανώς στην Ελλάδα νόμος δεν είναι μόνο το δίκιο του εργάτη αλλά και αυτό του μπαταχτσή.    

 Όπως είχε πει μια ψυχή παλιότερα, "η αλήθεια είναι σαν το ιώδιο: τσούζει αλλά γιατρεύει". Δυστυχώς μετά τις τελευταίες εξελίξεις αναρωτιέμαι αν η πληγή της Ελλάδας έχει μετατραπεί σε γάγγραινα και το ιώδιο είναι πλέον αδύνατο να βοηθήσει. Πρέπει να πέσει πριόνι και ακρωτηριασμός για να ξυπνήσουν κάποιοι από τη νιρβάνα τους και να καταλάβουν ότι ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δε γίνεται. Ήρθε η ώρα λοιπόν να έχουμε όλοι μας μια ουσιαστική συζήτηση με τον καθρέφτη μας και να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: πολιτικούς που θα μας λένε την αλήθεια, όσο σκληρή κι'αν είναι, ή δημαγωγούς που μας παρουσιάζουν πάντα ως θύματα και υπόσχονται σοσιαλιστικούς και αγροτικούς παραδείσους;