Ζήτω το Μνημόνιο!

Του Σταύρου Τσακυράκη*

Ηταν ή όχι µονόδροµος το Μνηµόνιο; Το ερώτηµα αυτό εξαρτάται από το κατά πόσον είχαµε ανάγκη από δανεικά ή όχι. Και δεν υπάρχει αµφιβολία ότι τα είχαµε ανάγκη. Οχι για να εξυπηρετήσουµε τα παλιά µας δάνεια, αλλά για να πληρώσουµε µισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία κ.λπ. Με δεδοµένο ότι οι αγορές δεν µας δάνειζαν, έπρεπε να αναζητήσουµε νέες µορφές δανεισµού µε νέους όρους αποπληρωµής. Το Μνηµόνιο µάς εξασφάλισε ένα τεράστιο δάνειο 110 δισ. ευρώ για τα επόµενα τρία χρόνια και φαίνεται να ήταν ό,τι καλύτερο µπορούσαµε να ελπίζουµε και να πετύχουµε. Υπήρχαν άλλες λύσεις; Μερικοί υποστηρίζουν ότι µπορούσαµε να εκβιάσουµε την Ευρωπαϊκή Ενωση, να δανειστούµε από την Κίνα ή δεν ξέρω από ποιον άλλον.

Δεν πρόκειται για σοβαρούς ισχυρισµούς αλλά για κουβέντες του αέρα, ο πεινασµένος καρβέλια ονειρεύεται. Τα προβλήµατά µας άλλωστε δεν θα λύνονταν µε κάποιον πρόσκαιρο εύκολο δανεισµό.

Μονόδροµος, λοιπόν, το Μνηµόνιο; Οχι αναγκαστικά. Μπορεί να αποφασίζαµε ότι δεν θέλουµε να δανειστούµε άλλο και να ακολουθήσουµε τον δρόµο του Χότζα ή του Κιµ Ιλ Σουνγκ. Να σταµατήσουµε κάθε πληρωµή δανείων, να κλείσουµε τα σύνορα στη διακίνηση αγαθών και κεφαλαίων και να κτίσουµε µια αποµονωµένη οικονοµία που θα παρήγαγε αυτά που χρειαζόµαστε. Ο δρόµος αυτός µε βεβαιότητα θα έφερνε αµέσως την εξαθλίωση σε όλους, πλην της νοµεκλατούρας που θα κυβερνούσε, µε µισθούς και συντάξεις αντίστοιχες µε αυτές της Μολδαβίας. Αλλά οι οπαδοί του, ως γνωστόν, επενδύουν στο µέλλον. Υπόσχονται (αν όχι σε µας τους ίδιους, στις επόµενες γενιές) τον παράδεισο στο τέλος του µακρινού δρόµου. Αν θέλαµε ως κοινωνία, µπορούσαµε να προχωρήσουµε σε µια παρόµοια επιλογή και υπ’ αυτήν την έννοια το Μνηµόνιο δεν ήταν µονόδροµος.

Οι περισσότεροι πολέµιοι του Μνηµονίου, µε πρώτο τον κ. Α. Σαµαρά, είναι αλήθεια ότι δεν γοητεύονται από την προοπτική της Αλβανίας του Χότζα. Λένε εντάξει σε κάποιο µνηµόνιο, αλλά όχι στο συγκεκριµένο. Τι είδους µέτρα θέλουν και ποια διαπραγµατευτική δυνατότητα έχουν, είναι µέγα µυστήριο. Το ΔΝΤ έχει µια τεχνογνωσία για τα κράτη που βρίσκονται στα πρόθυρα πτώχευσης. Μερικοί αµφισβητούν την επιτυχία του. Λένε ότι η Αργεντινή καταστράφηκε. Πώς θα ήταν η Αργεντινή χωρίς το ΔΝΤ, δεν το γνωρίζουν βεβαίως. Υποθέτουν ότι θα ήταν καλύτερα.

Στην πραγµατικότητα, όταν κάποιο κράτος φτάνει στα πρόθυρα της κατάρρευσης, το ζήτηµα δεν είναι αν θα πονέσει για να ανακάµψει αλλά το πόσο πολύ θα πονέσει και αν θα κατορθώσει να ανακάµψει.

Το ΔΝΤ δεν µπορεί να εξαλείψει τον πόνο παρά µόνο να τον απαλύνει δανείζοντας µε χαµηλό επιτόκιο και επιβάλλοντας µεταρρυθµίσεις που µόνοι µας από καιρό έπρεπε να είχαµε κάνει. Η συνταγή του φυσικό είναι να µην αρέσει σε όλους. Οχι γιατί είναι αντίθετη σε κάποια ιδεολογία αλλά διότι σε κανέναν δεν αρέσει η πτώση του βιοτικού του επιπέδου. Τα βασικά της στοιχεία, όµως, δεν αµφισβητούνται. Η µείωση των ελλειµµάτων απαιτεί περικοπές δηµόσιων δαπανών συµπεριλαµβανοµένης της µείωσης µισθών και συντάξεων καθώς και αύξηση της φορολογίας, οι δε µεταρρυθµίσεις απαιτούν τόνωση της παραγωγικότητας και του ανταγωνισµού.

Πριν καλά καλά εφαρµοσθούν κάποια µέτρα, άρχισε η µεµψιµοιρία. Ο κάθε Ελληνας, µε πρώτους τους τηλεοπτικούς δηµοσιογράφους, έγινε ειδικός στην αντιµετώπιση των οικονοµικών κρίσεων. Να µην κοπούν µισθοί και συντάξεις, να πάρουν λεφτά από τους κλέφτες και τους πλούσιους, να µην επιβληθούν νέοι φόροι και άλλα πολλά. Στην κατάσταση που είµαστε δεν υπάρχει ένα µέτρο που θα µας σώσει και έτσι θα αποφύγουµε τα άλλα. Και τους µισθούς πρέπει να κόψουµε, και από τους πλούσιους πρέπει να τα πάρουµε, και νέους φόρους πρέπει να επιβάλλουµε, και πάλι δεν φτάνει.

Και η ανάπτυξη; Εχουµε µέλλον χωρίς οικονοµική ανάπτυξη; Αλλο µεγάλο παραµύθι. Λες και αρκεί κάποιος να σφυρίξει και θα αρχίσει να σφύζει η οικονοµία.

Θα ρίξει π.χ. χρήµα (δανεικό βεβαίως) στην κατανάλωση και θα πάρουν µπροστά οι αυτοκινητοβιοµηχανίες µας. Ας µην ξεγελιόµαστε. Ανάπτυξη δεν θα υπάρξει αν δεν κατορθώσουµε να νοικοκυρευτούµε, και αυτό δεν πρόκειται να γίνει από τη µια µέρα στην άλλη χωρίς µόχθο και σκληρή εργασία.


*Ο Σταύρος Τσακυράκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Συνταγµατικού Δικαίου στο Πανεπιστήµιο Αθηνών. Το άρθρο δημοσιεύθηκε χθες στα ΝΕΑ.

(h/t: Παραπολιτική )

Vlahos for President!

 "Καλησπέρα, κύριε Πρόεδρε. Έξω από αυτή την αίθουσα υπάρχει μία οργή του κόσμου εναντίον όλων σας. Δεν βλέπει πράσινο πολιτικό ή μπλε πολιτικό. Ο πολίτης καλείται να πληρώσει τα λάθη που έχετε κάνει όλοι σας οι πολιτικοί, τα τελευταία χρόνια.

Έχουμε έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος επισκέπτεται την Ελλάδα 3 φορές το μήνα, έχει παραχωρήσει τη διακυβέρνηση της χώρας σε αυτούς που εμείς λέμε τρόικα και σε κάποιους υπουργούς. Και αυτό κινείται στα όρια της συνταγματικής εκτροπής. Και δεν μιλάτε.

Πάμε σε ένα χειμώνα όπου οι συνταξιούχοι δεν θα έχουν να φάνε, δεν θα έχουν λεφτά να ζεσταθούν ή δεν θα έχουν λεφτά να αγοράσουν φάρμακα και θα πεθαίνουν. Αυτό είναι ευθανασία. Και δεν κάνει τίποτα η Αξιωματική Αντιπολίτευση για να το εμποδίσει. Γιατί και τα παιδιά των ηλικιωμένων πια δεν θα έχουν λεφτά να τους βοηθήσουν, επειδή και τα παιδιά είναι άνεργα.

Και το πιο ευκρινές που ακούω από την Αντιπολίτευση, κύριε Σαμαρά, είναι η στήριξη των ανθρώπων του Κώστα του Καραμανλή. Σας βλέπω να αποχωρείτε από την Εξεταστική για το Βατοπαίδι και από την Εξεταστική για τα ομόλογα.

Και ρωτώ: Ο κύριος Καραμανλής σας απειλεί; Σας ελέγχει; Σας έχει υπό ομηρία; Και θέλω να προσθέσω και κάτι ακόμη. Αν σας υπονομεύει. Αυτό το πρόσθεσα γιατί, χθες το βράδυ, είδα μία καταπληκτική σκηνή. Την ώρα που έφευγε ο κύριος Καραμανλής, μετά από εσάς, από εδώ από το Βελλίδειο, είχαν συγκεντρωθεί όλοι και του φώναζαν το εξής καταπληκτικό σύνθημα: άφησε τον Αντώνη Σαμαρά άλλον ένα χρόνο ακόμη στην ηγεσία και μετά γύρνα εσύ.

Θέλω να μου απαντήσετε λοιπόν."


Σε όσους έχουν την απορία για ποιό λόγο η αξιοπιστία της ελληνικής δημοσιογραφίας είναι ανάλογη με αυτή της ελληνικής διαιτησίας, η χθεσινή ερώτηση του Γιώργου Βλάχου προς τον Αντώνη Σαμάρα θα πρέπει να τους την έλυσε σε μεγάλο βαθμό.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη από τη συμπαθή τάξη των χιμπατζήδων. Η φωτογραφία που δημοσιεύω απλώς έτυχε να είναι η πρώτη που βγήκε όταν έβαλα το όνομα του δημοφιλούς δημοσιογράφου στο Google.

...γίναμε μαλλιά κουβάρια

Ο Ψινάκης υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα με το συνδυασμό του Νικήτα Κακλαμάνη.
Ο Βαλλιανάτος προσωπικός σύμβουλος του υποψήφιου περιφερειάρχη Βασίλη Κικίλια.

Μήπως τελικά είχε δίκιο ο Αλέξανδρος Κατσαντώνης όταν το 2000 με αφορμή την παντοδυαναμία του Άρη Σπηλιωτόπουλου είχε πει για τη Νέα Δημοκρατία ότι "αυτό δεν είναι κόμμα του μεσαίου αλλά του οπίσθιου χώρου";

Υ.Γ. Σε πιο σοβαρά θέματα, η ανακοίνωση του νομοσχεδίου περί σύμφωνου συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και (κυρίως) οι μηδαμινές αντιδράσεις από τους συνήθεις ύποπτους (π.χ. εκκλησία) δείχνει ότι παρά την κρίση τουλάχιστον σε κάποια θέματα η χώρα προχωράει μπροστά.
Πάλι καλά!

Η κατσίκα του γείτονα

 Στον αντίποδα του εξαιρετικά εύστοχου άρθρου του Τάσου Μαγουλά για το οποίο μίλησα χθες, έρχεται σήμερα ο Νίκός Παπαδογιάννης, ένας εκ των εμπιστώτερων υπασπιστών του Φίλιππου Συρίγου, να μας χαρίσει ένα κείμενο πραγματικό μνημείο χαιρεκακίας, μισαλοδοξίας και απύθμενου κομπλεξισμού.
Μέσα σε λίγες παραγράφους ο εν λόγω δημοσιογράφος φροντίζει να επιβεβαιώσει με τον χειρότερο τρόπο κάθε αρνητικό στερεότυπο που κυκλοφορεί μεταξύ σοβαρού και αστείου για το συνάφι του, με αποκορύφωμα την εξής ατάκα:

Εμείς πότε θα ξαναφτάσουμε τόσο ψηλά; Όσο κι αν η κατάντια της Εθνικής ποδοσφαίρου προσφέρει ενός είδους παρηγοριά σ’εμάς τους «μασόνους», το μέλλον της Εθνικής μπάσκετ μοιάζει δυσοίωνο.

Στη μακρά ιστορία της κόντρας μεταξύ μπασκετικών και ποδοσφαιρικών δημοσιογράφων, σπάνια έχει υπάρξει τόσο κυνική παραδοχή αυτού που όλοι υποψιαζόμασταν: ότι η στήριξη των πρώτων στα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα περιορίζεται μέσα στις τέσσερεις γραμμές του μπασκετικού παρκέ.

Φυσικά οι ίδιοι θα σπεύσουν να υπερασπιστούν τη στάση τους υποστηρίζοντας ότι οι ποδοσφαιρικοί συνάδελφοι τους όχι μόνο τρέφουν τα ίδια αισθήματα για την Εθνική μπάσκετ αλλά απεργάζονται συνεχώς τρόπους να υποβαθμίσουν το άθλημα προκειμένου να μην απειλήσει την πρωτοκαθεδρία του ποδοσφαίρου.
Ως κάποιος που δούλεψε για αρκετό διάστημα στο χώρο του αθλητικού Τύπου μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως τίποτε απ'αυτά δεν ισχύει. Πρόκειται για παρανοϊκά παραληρήματα τα οποία έχουν τόση βάση όσο και τα αντίστοιχα κάποιων κολλημένων Θεσσαλονικέων οι οποίοι πίσω από κάθε αποτυχία τους βλέπουν δάκτυλο του "Κράτους των Αθηνών".

Ακόμη όμως κι'αν ξεπεράσουμε το απύθμενο κόμπλεξ της επίμαχης παραγράφου, ο Παπαδογιάννης μας δίνει πολλές άλλες ευκαιρίες να ρίξουμε μια ματιά στο ψυχισμό των "μασόνων". Μετά από ένα διήμερο πανδαισίας μπάσκετ, όπου απολαύσαμε παιχνίδια όπως τα Σερβία-Ισπανία και Λιθουανία-Αργεντινή, το μόνο που βρίσκει να σχολιάσει ο Νικολάκης είναι το ματς της Εθνικής με την Αργεντινή στους Ολυμπιακούς του ...2008. Η λέξη "ομφαλοσκόπηση" είναι πολύ λίγη για να περιγράψει την κατάσταση.

Βέβαια από την άλλη κατανοώ τη θέση του δημοσιογράφου. Με ποιά καρδιά και ποιά αρχ...ια να βγει και να παραδεχτεί ότι το περίφημο ελληνικό μοντέλο απέτυχε και το παγκόσμιο μπάσκετ μας έχει ξεπεράσει; Είναι γνωστό άλλωστε πως όποιος τολμήσει να κάνει κάτι παρόμοιο θα έχει να αντιμετωπίσει τη μήνιν του "πατερούλη" και των τσάτσων του και θα χάσει τη θέση του στα αεροπλάνα της χαράς που μεταφέρουν κάθε χρόνο την κουστωδία των γερόντων όπου πάιζει η Εθνική μας.
Δύσκολες επιλογές για έναν απλό δημοσιογραφάκο. Βέβαια από την άλλη ίσως η καλύτερη λύση για τον Παπαδογιάννη και τον κάθε Παπαδογιάννη θα ήταν να διαβάσει λίγο Καβάφη, και ειδικά το συγκεκριμένο τρίστιχο:

 Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις 

Υ.Γ. "Δύστροπος", "κακοκέφαλος", "μονόχνωτος" και "άνθρωπος πάνω στον οποίο δεν μπορείς να χτίσεις ομάδα" ο Κλέιζα.
Βλέπεις μπάσκετ Νικολάκη, όχι αστεία!

Άλογα, μουλάρια και παπαγαλάκια

Όλοι όσοι θεωρούν τον εαυτό τους φίλαθλο του μπάσκετ και αγαπούν το άθλημα, οφείλουν να διαβάσουν το εξαιρετικό άρθρο του Τάσου Μαγουλά που γράφτηκε με αφορμή το ματς-διαφήμιση Αργεντινή-Βραζιλία για τη φάση των 16 του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας.

Ο συντάκτης του Contra.gr είναι μία από τις ελάχιστες φωνές αντίστασης στη δικτατορία του Βασιλακόπουλου και των παπαγάλων του και δε διστάζει να πει δυσάρεστες αλήθειες, τις οποίες κουκουλώνουν χρόνια τώρα οι διάφοροι Συριγοπαπαδογιάννηδες.

Money quote:

Στην Ελλάδα το μπάσκετ πέρασε από το να είναι …για τον κόσμο, στο να εκπροσωπεί τους προπονητές. Οι ήρωες δεν φοράνε πια σορτσάκια αλλά σταυρωτά κοστούμια με τέσσερα κουμπιά. Κι επειδή οι καλοί προπονητές συνήθως υπήρξαν άθλιοι παίκτες, βγαίνουν όλα τα κόμπλεξ. Με ατάκες όπως weak side, heads out, pop out, defensive rotation, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το μπάσκετ είναι πολύ σύνθετο για να το καταλάβει ο καθένας. Σας αρέσουν οι …μάντολες;

Μια πραγματική ανάσα οξυγόνου μέσα στον  ορυμαγδό των wannabe Ομπράντοβιτς που έχουν πλημμυρίσει τις σελίδες και τα ερτζιανά αυτής της χώρας, ξεχνώντας τον λόγο για τον οποίο αγάπησαν εξαρχής αυτό το παιχνίδι.