Δέκα πράγματα που μου έμαθε για τη ζωή ο Γούντυ Άλλεν.

1)Να μη φοβάμαι το θάνατο.
 "I am not afraid of death, I just don’t want to be there when it happens."

2)Να είμαι στωϊκός.
"There are worse things in life than death. Have you ever spent an evening with an insurance salesman?".

3)Ότι δεν υπάρχει Θεός.

"Not only is there no God, but try finding a plumber on Sunday".

4)Να αντιμετωπίζω το σεξ ακομπλεξάριστα.  
"Sex without love is a meaningless experience, but as far as meaningless experiences go its pretty damn good".

5)Tο μυστικό του καλού εραστή.
"I’m such a good lover because I practice a lot on my own".

6)Ότι το να βρεις την κατάλληλη σύζυγο είναι δύσκολο πράγμα.
"My wife was very immature. I'd be at home in the bath and she'd come in and sink my boats".

7)Ότι υπάρχουν κάποιες λέξεις που είναι οι πιο σημαντικές που θ'ακούσεις στη ζωή σου.
"The most important words in the English language are not "I love you" but "It's benign".

8)Πως πρέπει να βλέπω τα ρεκόρ με άλλο μάτι.
"Not only do I know that we lost 6 million during the Holocaust, but the scary thing is that records are made to be broken".

9)Ότι υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι.
"It seemed the world was divided into good and bad people. The good ones slept better while the bad ones seemed to enjoy the waking hours much more". 

10)Ότι τελικά η ζωή είναι ωραία.
"Life is like a casino. You're up, you're down, but in the end the house always wins. Doesn't mean you didn't have fun". 

Αλήτες, ρουφιάνοι, ...

Θα θυμίσω ότι ο πρώτος εντοπισμός «αλητών» και «ρουφιάνων» έγινε αρχές της δεκαετίας του ΄90 από διάφορες ομάδες αντιεξουσιαστών και φρικιών. Και δεν έγινε τυχαία. Τότε εξέπνεε ένα μοντέλο μεταπολιτευτικής δημοσιογραφίας που θεωρούσε τον δημοσιογράφο κάτι ανάμεσα σε αγωνιστή και ακτιβιστή. Ενα είδος εκπροσώπου των καταπιεσμένων και συνηγόρου των εξεγερμένων- ιδίως όταν δεν υπήρχαν ούτε καταπιεσμένοι ούτε εξεγερμένοι. Η δημοσιογραφία αυτή λειτουργούσε περίπου σαν «συνιστώσα» της Αριστεράς. Δεν ενδιαφερόταν τόσο να ενημερώσει την κοινωνία όσο να την αλλάξει. 

Τότε αναδείχθηκε μια νέα δημοσιογραφία πιο επαγγελματική, πιο πεπαιδευμένη, λιγότερο ιδεολογική. Μια δημοσιογραφία που δεν θεωρούσε ότι είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με την κοινωνία ούτε με τον νόμο και την τάξη, ακόμη λιγότερο με κάθε μορφής εξουσία. Που προσπαθούσε να ενημερώσει, να αναλύσει, να εξηγήσει, χωρίς να διεκδικεί την εκπροσώπηση κανενός και χωρίς να συμπεριφέρεται σαν κομματικός ινστρούχτορας. Δημοσιογραφία παρεμβατική αλλά όχι γραμμητζίδικη.  

Αίφνης, ας πούμε, η κάθε απεργία και η κάθε διεκδίκηση σταμάτησαν να βρίσκουν στο πρόσωποτου δημοσιογράφου έναν αυτονόητο υπερασπιστή. Επαψε να θεωρείται ενημέρωση η εκφώνησηλαϊκών συνθημάτων και η αναπαραγωγή παλαιοαριστερών κλισέ. Συμφωνήσαμε ότι αλήθεια δεν είναι απαραιτήτως «το δίκιο του εργάτη» . Και ότι ο αγώνας για την κοινωνική αλλαγή ή την πολιτική ανατροπή δεν αποτελεί δημοσιογραφικό αντικείμενο.

Ο Γιάννης Πρετεντέρης προσπαθώντας να εξηγήσει  για ποιό λόγο αυτός και οι συνάδελφοι του βρίσκονται στο στόχαστρο των πολιτών, εντέλει καταλήγει να μας θυμίσει το γνωστό ανέκδοτο με τον πολιτικό που τον ρωτάνε ποιό είναι το μεγαλύτερο του ελάττωμα κι'εκείνος απαντά "είμαι πολύ μετριόφρων".

Έρχεται η σειρά σας...

Κάποια στιγμή στη διάρκεια της θητείας του Φρανσουά Μιτεράν ο πολιτικός κόσμος της Γαλλίας συγκλονίστηκε από μια σειρά σκανδάλων, εξαιτίας των οποίων η αξιοπιστία των πολιτικών, μεταξύ των οποίων και του ίδιου, είχε φτάσει στο ναδίρ. Όταν λοιπόν ο Γάλλος πρόεδρος βρέθηκε σε μια συνέντευξη Τύπου αντιμέτωπος με τους δημοσιογράφους, οι τελευταίοι δεν δίστασαν να τον ειρωνευτούν και να τον χλευάσουν.
Η απάντηση του Μιτεράν: "Μην επιχαίρεστε κύριοι. Έρχεται και η δική σας σειρά".

Αυτό το ανέκδοτο μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας χθες τον φιλιππικό του Στάθη Σταυρόπουλου κατά του δελτίου ειδήσεων του MEGA και ειδικότερα των παρουσιαστών/σχολιαστών Όλγας Τρέμη και Γιάννη Πρετεντέρη.

Οφείλω να ομολογήσω εξαρχής πως κάθε άλλο παρά φαν του Στάθη είμαι. Τον θεωρώ κλασσικό εκπρόσωπο μιας αριστερίστικης νοοτροπίας η οποία αρκείται στην άρνηση, τους αφορισμούς και τις θεωρίες συνωμοσίας περί Εβραίων και μασόνων οι οποίοι επιβουλεύονται την επιούσια χώρα μας.
Όμως ακόμη κι'ένα σταματημένο ρολόι δείχνει τη σωστή ώρα δύο φορές τη μέρα. Εάν ξεπεράσει κάποιος τις υστερίες των πρώτων παραγράφων (περί "κατοχικής κυβέρνησης") θα διαβάσει μια ακριβή περιγραφή αυτού του ανοσιουργήματος που αποκαλείται "Δελτίο Ειδήσεων" του μεγαλύτερου ελληνικού καναλιού.

Ασφαλώς κανένα κανάλι στην τηλεοπτική ιστορία της Ελλάδας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι παρουσίαζε τα γεγονότα με αντικειμενικότητα. Και το ίδιο το MEGA πάντοτε τη γραμμή των αφεντικών του ακολουθούσε, μέχρι και στις αθλητικές ειδήσεις! Ακόμη όμως και ο μιθριδατισμός της ελληνικής κοινωνίας έχει όρια, τα οποία έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό το συγκεκριμένο κανάλι. Ο "καραγκιόζης" Τζαβάρας με την on-air ευθεία επίθεση του στους παρουσιαστές έδειξε πρώτος το δρόμο και κέρδισε τον σεβασμό όχι μόνο του κόσμου αλλά και πολλών δημοσιογράφων.

Ως φαρμακοποιός είχα την ατυχία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι το βαθμό στον οποίο έχει ευτελιστεί το κάποτε λειτούργημα της δημοσιογραφίας από τους "έγκριτους" τηλεαστέρες που στόλισε ο Στάθης στο κείμενο του. Το γελοίο θέαμα μεγαλοδημοσιογράφων με κοστούμια Armani και τίγκα στο χρυσαφικό να συζητούν για το ...δράμα που ζουν οι χαμηλοσυνταξιούχοι από τους "ανάλγητους φαρμακοπώλεις" μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ευκολία με την οποία αναπαρήγαγαν τερατώδη ψεύδη και ανακρίβειες γύρω από το επάγγελμα μας, κάνοντας όσους γνωρίζουν πέντε πράγματα για τον χώρο να χαμογελούν με νόημα. Το γεγονός μάλιστα ότι αντίπαλον δέος ήταν το κατεξοχήν χαϊδεμένο παιδί του ΔΟΛ (λέγε με Λοβέρδο) έκανε ακόμη πιο ακραία την κατάσταση, στα όρια της αυτοπαρωδίας (π.χ. ο "λαϊκός Καμπουράκης να ισχυρίζεται ότι σχεδόν όλα τα φαρμακεία έχουν 5-6 υπαλλήλους ή ο "σοφιστικέ" Αναγνωστάκης να συγκρίνει τους άνεργους φαρμακοποιούς με τους μαύρους σκλάβους της προ-Εμφυλιακής Αμερικής).

Πολλοί έσπευσαν να απορρίψουν την κριτική του Στάθη επισημαίνοντας ότι το MEGA δεν είναι φιλο-ΠΑΣΟΚικό όπως ισχυρίζεται, απλώς κοιτάει τα συμφέροντα του, όπως πάντα έκανε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό σημαίνει την προστασία και αναβάθμιση του προφίλ του Λοβέρδου έτσι ώστε να πετύχουν σε μερικά χρόνια αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν το 2007 με τον Βενιζέλο: να ελέγξουν μέσω ενός δικού τους ανθρώπου ένα κόμμα εξουσίας. Απόδειξη γι'αυτό τον ισχυρισμό αποτελεί ο φανερός πόλεμος προς υπουργούς όπως η Μπιρμπίλη και η Κατσέλη, οι οποίες δεν είναι αρεστές στους μεγαλομετόχους του καναλιού.

Η επισήμανση είναι σωστή, αυτό όμως κάνει ακόμη πιο καταδικαστέα και εμετική την στάση των δημοσιογράφων που βρίσκονται στο στόχαστρο της κριτικής. Προσωπικά σέβομαι πολύ περισσότερο ένα σκληροπυρηνικό κομματόσκυλο, όπως ο μακαρίτης ο Κακαουνάκης, παρά έναν οσφυοκάμπτη υπάλληλο, έτοιμο να ρίξει στα σκουπίδια όχι μόνο την ιδεολογία του αλλά και κάθε έννοια δεοντολογίας προκειμένου να ικανοποιήσει τ'αφεντικά του. Όπως ορθά επισήμανε άλλωστε ο Τζαβάρας απαντώντας στον Πρετεντέρη "στη μικρή οθόνη φαίνεται ξεκάθαρα ποιός είναι καραγκιόζης". Και τις περισσότερες φορές η εξωτερική εμφάνιση είναι το τελευταίο πράγμα που μετράει προκειμένου κάποιος να ...κατακτήσει αυτόν τον τίτλο.