Μέρες Οργής

 
Υπάρχουν αρκετοί ψηφοφόροι που είναι τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι η υποψηφιότητα Δημαρά είναι αποτέλεσμα "αυθόρμητης λαϊκής αντίδρασης στην πολιτική του μνημονίου". Σε αυτούς τους ανθρώπους θα συνιστούσα να διαβάσουν την παρακάτω ανάρτηση που δημοσιεύτηκε στο γνωστό και μη εξαιρεταίο μπλογκ Fimotro.

ΚΟΜΠΛΕΞ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΑ...

ΜΟΝΟ ΣΤΟ FIMOTRO

Tο άγχος έχει φάει τον εκατομμυριούχο εργατολόγο. Από το πρωί τηλεφωνεί σε δημοσκόπους για να δει τι συμβαίνει. 'Εχει βάλει και τον φίλο του τον Αυτιά στο ρεπορτάζ. Δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει με τις κυλιόμενες. Καμία δεν τον δείχνει πάνω από 6%-7%. Τους πήρε όλους και απειλούσε.
Από τον Θεοδωρικάκο και τον Φαναρά μέχρι τον Γεράκη και τον Παναγόπουλο. Προσπαθεί από το πρωί να φτιάξει κλίμα αλλά δεν μπορεί. Και επειδή δεν μπορεί ξεσπάει στον Δημαρά. Σε αυτόν δηλαδή που είχε δώσει τον λόγο της τιμής του ότι θα τον στηρίξει. Υποκριτή Μητρόπουλε, οι εκλογές δεν είναι τηλεπαράθυρα στον Αυτιά...

Ακόμη και για έναν γνωστό πληρωμένο κονδυλοφόρο όπως ο Παπαγιάννης (μολυβοσπρώχτες τους έλεγε τέτοιους δημοσιογράφους ο αείμνηστος Νίκος Κακαουνάκης) η παραπάνω επίθεση είναι τουλάχιστον αήθης και  αδικαιολόγητη. Άλλο να υποστηρίζεις τον Δημαρά και να τον διαφημίζεις προκλητικά μέσω του μπλογκ και της εκπομπής σου, και άλλο να πουλάς διαδικτυακό τσαμπουκά και νταβατζιλίκι.

Ποιό είναι το ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα του Μητρόπουλου που αξίζει τέτοιες ύβρεις και λάσπη;

Πρώτον κατηγορεί τον πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ για φυγομαχία αφού αρνείται να δώσει συνεντεύξεις ή να εμφανιστεί σε ντιμπέιτ με τους συνυποψήφιους του. Μια τακτική την οποία αντί να στηλιτεύσει ο ...αποκαλυπτικός και μαχητικός δημοσιογράφος Παπαγιάννης, αντιθέτως την επικροτεί ως "έξυπνη επικοινωνιακή επιλογή", η οποία ξεχωρίζει τον αγαπημένο του υποψήφιο από την υπόλοιπη "πλέμπα" (sic).

Και δεύτερον τον αποκαλεί γιαλαντζί αντιμνημονιακό καθότι δεν ψήφισε "όχι" στο μνημόνιο αλλά παρών, ενώ στη συνεχεία υπερψήφισε και το εργατικό και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Όποιος διαβάζει με προσοχή το Fimotro τις τελευταίες εβδομάδες θα διαπιστώσει πως και η απλή αναφορά αυτών των αναμφισβήτητων γεγονότων σου εξασφαλίζει μια θέση στη μαύρη λίστα του Παπαγιάννη και κατά συνέπεια έναν οχετό ύβρεων και συκοφαντικών υπονοούμενων από πλευράς του "αποκαλυπτικού" δημοσιογράφου και των "έμπιστων" πηγών του. Αποκορύφωμα της υπέρ Δημαρά τζιχάντ βέβαια αποτέλεσαν οι απειλές για μύνηση και αυτόφωρο εις βάρος της Λώρης Κέζα όταν η τελευταία ετόλμησε να επικρίνει τον ιδεολογικό/πολτικό αχταρμά που ακούει στο όνομα "ψηφοδέλτιο Δημαρά".  

Όσο για την τελευταία φράση της ανάρτησης, μόνο ως αμφίβολης ποιότητας χιούμορ μπορώ να την εκλάβω. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι χωρίς τα ...χιλιόμετρα που έχει καταγράψει ο Δημαράς ως πανελίστας του Αυτιά (και του Μάκη, και του Χατζηνικολάου, και φυσικά του Παπαγιάννη), ούτε την ψήφο του δε θα έβρισκε στις επερχόμενες εκλογές.

Υ.Γ. Δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο γίνονται πλέον οι περιφερειακές εκλογές στην Αττική καθώς το αποτέλεσμα κρίθηκε ήδη από χθες το βράδυ.
Ο Λάκης Λαζόπουλος έδωσε την ευλογία και τη στήριξη του στην υποψηφιότητα Δημαρά.
Να ελπίζει μόνο αυτή τη φορά να σταθεί πιο τυχερός από τις προηγούμενες όταν στήριξε τους υπάλληλους της Ολυμπιακής, τους φορτηγατζήδες και φυσικά τον Πρώην Καταληλλότερο.

Ένα Είναι το Κόμμα!

"Παρατηρώ με τη γνωστή απορία, ενόψει των δημοτικών εκλογών, τη στάση των πολιτών και των μέσων ενημέρωσης έναντι του ΚΚΕ.  Εκτός του ότι το κοινοβουλευτικά μικρό αυτό κόμμα (21 βουλευτές) απολαμβάνει ευρείας δημοσιότητας, ακόμα και κεντροδεξιοί δημοσιογράφοι (ειδικά αυτοί) το αντιμετωπίζουν, όπως δηλώνουν, με «σεβασμό». Γιατί άραγε; Το ΚΚΕ, από την πλευρά του, δεν σέβεται κανέναν· ούτε καν το ίδιο το πολίτευμα, ούτε καν το σύνταγμα· η άκρα αριστερά, όπως ακριβώς η άκρα δεξιά, περιφρονεί και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί: γι’ αυτό και υπερηφανεύεται ότι κατεβαίνει «μοναχικά» στις εκλογές, λες και πρόκειται για κατόρθωμα. 

Το ΚΚΕ πιστεύει ότι εκπροσωπεί το μοναδικό δίκιο, ότι κατέχει την αναντίρρητη, «αντικειμενική» αλήθεια, όπως την υπαγορεύει ο διαλεκτικός υλισμός (ο οποίος έχει μετουσιωθεί σε θρησκευτικό δόγμα). Κι όμως, καθώς εξηγεί τα φαινόμενα του κόσμου με τα δεδομένα του 19ου αιώνα, το ΚΚΕ δεν ωφελεί κανέναν· αντιθέτως, βλάπτει τα κοινωνικά στρώματα για τα οποία υποτίθεται ότι αγωνίζεται. Τα παρασύρει, όπως συνηθίζει, σε τυφλές περιπέτειες, σε αδιάλλακτη και ανόητη συμπεριφορά.
 
Το ΚΚΕ ήταν και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη απάτη που επηρεάζει πλήθος τίμιων πολιτών: ως κόμμα και ως παρασκηνιακός μηχανισμός άλλων κομμάτων, συνδικάτων,  συντεχνιών κτλ. ταλαιπώρησε, δυσφήμισε, δολοφόνησε τα ίδια του τα μέλη· παρασύρθηκε σε εμφύλιο πόλεμο· υποστήριξε ολοκληρωτικά καθεστώτα, διέδωσε ψεύτικες εικόνες και όνειρα στον φτωχό ελληνικό λαό. Και ποτέ, ποτέ, δεν στάθηκε με κριτικό πνεύμα απέναντι σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία, στην καλύτερη περίπτωση, χαρακτηρίζει, με απαράδεκτη αυταρέσκεια, «λάθη και παραλείψεις»."


Η Σώτη Τριανταφύλλου μιλάει έξω απ'τα δόντια για το πιο ακροδεξιό και φασιστικό κόμμα στην Ελλάδα.  

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

 Σε σημερινό άρθρο του "Βήματος" για την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση διαβάζουμε τα εξής:

"Ο κ. Δημαράς έχει έναν λόγο υπέρ των αδύναμων στρωμάτων, χωρίς ακρότητες. Γίνεται εύκολα αποδεκτός από τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, χωρίς να αισθάνονται ότι προδίδουν τον χώρο τους. Το ερώτημα που τίθεται από στελέχη του ΠαΣοΚ αν εκτός από αγαπητός είναι και κατάλληλος για τη θέση του περιφερειάρχη Αττικής, ενός περίπλοκου και απαιτητικού θεσμού όπως περιγράφεται στον «Καλλικράτη», δεν φαίνεται να απασχολεί τους πολίτες. Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι ακρι βώς θα συμβεί μετά τις εκλογές και απλώς επέλεξαν έναν, κατά τη γνώμη τους, ανώδυνο τρόπο για να στείλουν μήνυμα διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση."

 Όσο οι Έλληνες ψηφοφόροι βλέπουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές ως μια ευκαιρία να εκφράσουν την επιδοκιμασία ή τη δυσαρέσκεια τους προς την εκάστοτε κυβέρνηση, τόσο το όνειρο μια ισχυρής τοπικής αυτοδιοίκησης θα παραμένει απατηλό.
Εκτός κι'αν υπάρχουν αφελείς που περιμένουν την κυβέρνηση να εμπιστευτεί αρμοδιότητες και πόρους ύψους εκατομμυρίων ευρώ σε ήρωες τοπικών καφενείων και πανελίστες του Αυτιά, προκειμένου οι τελευταίοι να κάνουν χαϊλίκια και να πουλάνε αντιμνημονιακή μούρη στους παραλίες που τους εξέλεξαν. 
                                                                

"Ο Εραστής της Κομμώτριας" (Le Mari de la coiffeuse)

O αείμνηστος Γιώργος Τζιώτζιος είχε γράψει κάποτε στο "Σινεμά" πως όταν πετυχαίνει κάποια παλιά αγαπημένη του ταινία στην τηλεόραση είναι σα να συναντάει τυχαία στο δρόμο έναν παλιό καλό του φίλο. Στην περίπτωση του "Εραστή της Κομμώτριας" όμως το αίσθημα μοιάζει περισσότερο με αυτό που βγαίνει στηην επιφάνεια όταν συναντάμε μια παλιά ερωμένη, μοιραζόμαστε ξανά λίγες στιγμές πάθους μαζί της και επιστρέφουμε πίσω στη ρουτίνα μας μ'ένα γλυκόπικρο αίσθημα νοσταλγίας.
 Μακριά από το αγριεμένο πλήθος, τις ακατάσχετες φλυαρίες και τις βαθυστόχαστες αμπελοφιλοσοφίες που ενίοτε χαρακτηρίζουν το γαλλικό σινεμά, ο Πατρίς Λεκόντ δημιούργησε ένα σπάνιο φιλμικό διαμάντι διηγούμενος μια τόσο απλή, μα και τόσο δυνατή ερωτική ιστορία.

Κινηματογραφώντας μια ιστορία αγάπης και σεξουαλικής εμμονής, ο Λεκόντ φροντίζει να απομονώσει τους ήρωες του από τον έξω κόσμο και τις ανούσιες παρεμβάσεις του. Το κομμωτήριο όπου περνούν όλη τους τη μέρα οι πρωταγωνιστές μας, ο Αντουάν και η Ματίλντ,  μετατρέπεται στο κάστρο τους. Μόνο οι λιγοστοί πελάτες διακόπτουν την καθημερινή ρουτίνα τους, η οποία εξαντλείται στο να απολαμβάνει ο ένας την παρουσία του άλλου. Στον κόσμο του ζευγαριού αυτού δεν υπάρχουν φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι. Ελάχιστα πράγματα θα μάθουμε για το παρελθόν τους. Θα τους αποδεχτούμε όπως είναι, χωρίς όρους και αναστολές, ακριβώς όπως αποδέχονται εκείνοι ο ένας τον άλλο, όπως συμβαίνει σε κάθε αληθινό έρωτα.

 Πολύτιμοι αρωγοί στην προσπάθεια του Γάλλου σκηνοθετη είναι ο Εντουάρντο Σέρα (διευθυντής φωτογραφίας) και ο Μάικλ Νάιμαν (συνθέτης). Ο πρώτος κινηματογραφεί την Άννα Γκαλιένα (Ματίλντ) με τέτοιο φετιχιστικό τρόπο, ώστε μας πείθει πως πρόκειται για την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου. Ο δε Νάιμαν ντύνει ιδανικά με τις μινιμαλιστικές του μελωδίες μια ιστορία εξίσου λιτή και απέριττη. Σε αυτή την ταινία άλλωστε οι διάλογοι μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Τα πιο σημαντικά πράγματα λέγονται με τα μάτια, τις εκφράσεις του προσώπου, τις χειρονομίες.

Στον ρόλο του Αντουάν ο Ζαν Ροσφόρ, ένας από τους ηθοποιούς-χαμαιλέοντες του γαλικού σινεμά, ξεπερνά το εμπόδιο του άλα-Αστερίξ παρουσιαστικού του και δίνει την ερμηνεία της ζωής του. Με μια χαρισματική και σίγουρη παρουσία που θα ζήλευαν πολλοί γόηδες του Χόλιγουντ, μετατρέπει ένα περίεργο και εν δυνάμει γλοιώδη χαρακτήρα σε προσωποποίηση του ρομαντικού πάθους. Όποιος μείνει ασυγκίνητος από την παρουσία του στην τελευταία σκηνή καλό θα ήταν να επισκεφτεί κάποιον γιατρό για να διαπιστώσει μήπως η καρδιά του σταμάτησε.

Κάποιος μπορεί να ρωτήσει μετά από όλα αυτά τι ακριβώς θέλει να μας πει η ταινία, ποιό είναι το νόημα της. Πρόκειται για την εκπλήρωση μιας παιδικής εμμονής του σκηνοθέτη; Έναν ύμνο στον ιδανικό έρωτα και τη ματαιότητα του; Μια μισογυνιστική φαντασίωση;
Απάντηση δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει μόνο μέσα στον κάθε θεατή. Η συγκεκριμένη ταινία είναι τόσο ανοιχτή σε ερμηνείες, όσο και το γλυκόπικρο φινάλε της. Αυτό είναι άλλωστε και το μεγαλείο της τέχνης, ότι ο καθένας βλέπει ότι θέλει σε αυτήν.
Και στο κάτω, κάτω, είναι προτιμότερο από το να βλέπουμε ταινίες που μας μαθαίνουν πράγματα για τους άλλους, να βλέπουμε ταινίες που μας μαθαίνουν πράγματα για τον εαυτό μας.

Αυτό πάντως που μπορώ να πω προσωπικά με σιγουριά είναι ότι δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη μας συνάντηση, η κομμώτρια και ο εραστής της συνεχίζουν να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια όποτε τους συναντώ να περιφέρονται σε κάποια μεταμεσονύκτια γωνία ενός ιδιωτικού καναλιού.