The Debtocracy Reviews

 

"Νομίζω ότι είναι πολύ επικίνδυνο το να ξεκινήσεις να φτιάξεις ένα ντοκιμαντέρ έχοντας στο μυαλό σου μια γνώμη. Το ντοκιμαντέρ -όπως και η έντυπη δημοσιογραφία- πρέπει να έχει ως σκοπό την αποκάλυψη ή την ανάδειξη μιας αλήθειας. Από αυτή την άποψη, το Debtocracy, το νέο πολυσυζητημένο ταινιάκι των δημοσιογράφων Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη που προβλήθηκε για πρώτη φορά χθες online, δεν μπορεί να θεωρηθεί ακριβώς ντοκιμαντέρ. Έχει ως θέμα του την ελληνική κρίση χρέους, αλλά ξεκινά και τελειώνει σε μια γνώμη που υποστηρίζεται περισσότερο από την ιδεολογία και λιγότερο από την αλήθεια, και στην πορεία σού κουνάει (πολύ πολύ εμφατικά) το δάχτυλο.

...

Το Debtocracy κάνει το ίδιο πράγμα που κάνουν λαϊκιστές πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και ο Λαζόπουλος: Διαιωνίζει το μύθο του αθώου λαουτζίκου, αυτή την αφελή αποσιώπηση των ευθυνών των Ελλήνων πολιτών σε κάθε επίπεδο (ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό) και την απόδοσή τους σε ένα σκοτεινό πολιτικό προσωπικό το οποίο με δήθεν μοχθηρούς τρόπους καταδυναστεύει το λαό (που το ψηφίζει συνειδητά) εδώ και τριάντα χρόνια. Οπότε σην ουσία του, το Debtocracy είναι το κίνημα «Δεν Πληρώνω» σε εθνική κλίμακα. Και, τελικά, είναι το ίδιο χρήσιμο."

-Θοδωρής Γεωργακόπουλος-Yupi.gr

"Στην ουσία, το Debtocracy δεν διαφέρει σε τίποτα από την πιπίλα που αναμασούν ακραίες αριστερές και συνδικαλιστικές οργανώσεις (η ΑΔΕΔΥ πχ είναι πρώτη πρώτη στα credits) που αντιμετωπίζουν την κρίση ως ένα απλό, μονοδιάστατο και γραμμικό φαινόμενο με συγκεκριμένους «καλούς» και «κακούς» που έχουν σαφείς ταξικές διαφορές. Απλά, επειδή το «ντοκιμαντέρ» είναι σχετικά καλογυρισμένο, η πιπίλα αυτή πλασάρεται με έναν πιο απλό και επεξηγηματικό τρόπο, όπου κάθε κομμάτι «κουμπώνει» όμορφα και ωραία για να οδηγήσει τον θεατή σε μία συγκεκριμένη και μοναδική σειρά από λογικά βήματα-συμπεράσματα. Οι άνθρωποι που μετέχουν στις συνεντεύξεις είναι γνωστοί πολέμιοι του ΔΝΤ και ευρωσκεπτικιστές, ενώ έχουμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε τον κ. Μανώλη Γλέζο σε ρόλο οικονομικού αναλυτή. Τον κ. Μίκη Θεοδωράκη γιατί δεν τον κάλεσαν άραγε;

Το όλο ατόπημα ολοκληρώνεται με την ατυχέστατη αναφορά στον Ισημερινό. Οι εικόνες εναλλάσσονται μεταξύ άστεγων στην μίζερη Αθήνα και χαμογελαστών κατοίκων του Ισημερινού που διασκεδάζουν την καθημερινότητά τους στο πολύχρωμο και φιλήσυχο Κίτο. Η παρουσίαση του Ισημερινού θυμίζει σε προπαγάνδα τα φιλμάκια που έπαιζαν στις ΗΠΑ των 50’s όπου έδειχναν την ευτυχισμένη και χαμογελαστή οικογένεια να απολαμβάνει το αμερικάνικο όνειρο σε αντίθεση με τους «κακόμοιρους» Σοβιετικούς που όλη μέρα έκαναν καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία.

Η βασική υπόθεση του «ντοκιμαντέρ» είναι ότι εφόσον ο Ισημερινός χρησιμοποίησε την έννοια του «απεχθούς χρέους» προκειμένου να κηρύξει στάση πληρωμών σε ένα μεγάλο ποσοστό του, γιατί δεν κάνει και η Ελλάδα το ίδιο; Το «ντοκιμαντέρ» όμως αποφεύγει περίτεχνα να παρουσιάσει τις βασικότατες διαφορές μεταξύ των δύο χωρών, όχι μόνο στα οικονομικά τους μεγέθη και το γεγονός ότι η μία από τις δύο είναι μέλος της ΕΕ, αλλά και στις ανάλογες κοινωνίες. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο Ισημερινός παράγει σημαντικές ποσότητες πετρελαίου, καθώς και ότι είναι από τους πρώτους παραγωγούς μπανάνας παγκοσμίως, άρα γενικότερα έχει ισχυρό εξαγωγικό προϊόν, σε αντίθεση με την Ελλάδα που παράγει αέρα κοπανιστό, δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα το «ντοκιμαντέρ». Άρα στην περίπτωση άρνησης αποπληρωμής του χρέους, δεν δίνει απάντηση στο πού θα βρεθούν λεφτά την επόμενη μέρα. Επίσης δεν φαίνεται να το απασχολεί η πολιτική αστάθεια που έχει θέσει τον Ισημερινό σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από το Σεπτέμβριο του 2010."

-Ελληνάκι 

"Οι κύριοι αυτοί συνιστούν: μην πληρώσετε. Στάση πληρωμών και έξοδος απ το Ευρώ. Οκ. Πάμε λοιπόν στη χιονοστιβάδα των γεγονότων που θα ακολουθήσουν: Οι παραπάνω «λύσεις» φυσικά θα προκαλέσουν αναπόφευκτα κατάρρευση των τραπεζών, άρα και ανάγκη κρατικοποίησής τους. Ακόμα καλύτερα μας απαντούν , ακόμα καλύτερα! Ευκαιρία να ξεφορτωθούμε τους άπληστους τραπεζίτες. Αλλά εμείς, οι ενοχλητικοί τύποι, αναρωτιόμαστε πώς θα πληρωθούν οι υποχρεώσεις των εθνικοποιημένων τραπεζών σε τρίτους, αν η Ελλάδα έχει αναστείλει τις πληρωμές της (άρα οι δανειστές της προφανώς δε θα στήνονται κιόλας στην ουρά για να της ξαναδανείσουν). Ας μην ικανοποιηθούν οι «υποχρεώσεις» μωρέ, πιθανώς να σκεφτεί ο βλαχοΈλλην επαναστάτης, αλλά ένα λεπτό εδώ, ένα λεπτό! Στις υποχρεώσεις των τραπεζών δεν ανήκει και η απαίτηση του καταθέτη για ανάληψη των καταθέσεων του; Το κράτος θα είναι ανίκανο με τις περιορισμένες δυνατότητές του να ικανοποιήσει τους πάντες. Και τώρα, τι γίνεται; Α ναι: ας κόψουμε κι άλλο νόμισμα αδερφέ! Τυπωθήτω! Με τη μικρή λεπτομέρεια, προσθέτουμε εμείς, πως οι συνέπειες της έκδοσης νέου νομίσματος θα είναι η αύξηση των τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα (δηλαδή την πλειοψηφία των προιόντων που χρησιμοποιεί το μέσο νοικοκυριό) , αύξηση των τιμών στην ενέργεια κλπ. Άρα τα μεσοαστικά νοικοκυριά θα καταλήξουν νεόπτωχα και τα πτωχά θα εμφανίσουν σοβαρό πρόβλημα εφοδιασμού τους ακόμα και με είδη πρώτης ανάγκης. Ήτοι, φτώχεια αγαπητοί μου, και μάλιστα από τις πιο άγριες. Και όλα αυτά, στη μάλλον απίθανη περίπτωση, που οι δανειστές μας δε θα επιλέξουν να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους, να μας τραβήξουν το αυτί, κατά το κοινώς λεγόμενο, με κάθε λογής οικονομικά ή πολιτικά μέτρα, ικανά να μας εξασφαλίζουν μια γερή δόση δυστυχίας για τον επόμενο αιώνα.

Αυτή είναι η συνταγή των κ.κ. Λαπαβίτσα και Αμίν, των συντελεστών του debtocracy, του «δεν πληρώνω» και γενικά της αντιευρωπαϊκής και αντιμνημονιακής αριστεράς.

Εν τέλει, όσοι αναρτήσατε το εν λόγω ντοκυμαντέρ στη σελίδα σας ή στο f/b, όσοι το τιτιβίσατε στο twitter, όσοι το αποθεώσατε στις κατ' ιδίαν συζητήσεις, τι θα λέγατε αν πηγαίνατε αύριο στην τράπεζα για να τραβήξετε λεφτά από το atm και σας πετούσε την κάρτα πίσω, λόγω στάσης πληρωμών;"

-Χάρης Πεϊτσίνης (Μπλε Μήλο) 


Και για την αντιγραφή, Panos75.