Το Αυγό του Φιδιού

 «Μη χαίρεστε με την ήττα του, άνθρωποι:γιατί μπορεί ο κόσμος να σηκώθηκε και να σταμάτησε τον μπάσταρδο, αλλά η σκύλα που τον γέννησε έχει πάλι κάψες» -Μπέρτολ Μπρεχτ, "Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι"

Αν υπάρχει κάτι πιο εφιαλτικό από το φάσμα μια επανάληψης της δεκαετίας του 1930 σε οικονομικό επίπεδο(ανεργία, εξαθλίωση, προστατευτισμός) αυτό είναι μια επανάληψη της δεκαετίας του 1930 σε πολιτικό επίπεδο(φασισμός, ρατσισμός, μιλιταρισμός). Αυτή την αλήθεια που δείχνουν να αγνοούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, δείχνει να τη γνωρίζει πολύ καλά ο γνωστός Νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. Ο πιο διάσημος εκπρόσωπος του Κεϋνσιανισμού έγραψε πρόσφατα στη στήλη του στους New York Times ένα ανατριχιαστικό άρθρο, το οποίο οφείλει να διαβάσει οποιοσδήποτε Ευρωπαίος πολίτης αγαπά και εκτιμά τη Δημοκρατία.

Φαντάζει αστείο ίσως αλλά η Ουγγαρία, στην οποία αναφέρεται το άρθρο, αποτελεί εδώ και δύο χρόνια μαζί με την Ισλανδία το παράδειγμα επιτυχημένης "αντίστασης" στο ΔΝΤ και τις αγορές που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι αντιμνημονιακές δυνάμεις πάσης φύσεως και ιδεολογίας: από τον Τσίπρα μέχρι τον Τράγκα και από τον Καζάκη μέχρι τον Τέρενς Κουίκ(!). Και δυστυχώς γι'αυτούς δεν μπορούν να επικαλεστούν άγνοια για τα πεπραγμένα του καθεστώτος που χαιρέτιζαν ως πρότυπο για την Ελλάδα.
Ήδη από τα μέσα του 2010 η Βουδαπέστη ζούσε ένα κύμα μισαλλοδοξίας που δεν πέρασε απαρατήρητο από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Ο αντισημιτισμός και τα εγκλήματα μίσους ήταν προφανώς ενοχλητικές λεπτομέρειες που χαλούσαν την ιστορία που ήθελαν να διηγηθούν οι μνημονιομάχοι και τα φιλικά προς αυτούς μέσα. Τα ίδια ελληνικά μέσα που αποσιώπησαν εν πολλοίς την απόφαση του πάλαι ποτέ ήρωα του αντιμνημονιακού μπλοκ και "λαϊκού αγωνιστή", Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν να δηλώσει ανοιχτά την αποτυχία της πολιτικής του και να ζητήσει την επιστροφή του ΔΝΤ στη χώρα του.
   
Δυστυχώς όμως ο στρουθοκαμηλισμός αποδείχτηκε πώς δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Η Ευρώπη, που πριν μερικά χρόνια απομόνωσε πολιτικά εν ριπή οφθαλμού την Αυστρία μετά την εκλογή του μακαρίτη Γιόργκ Χάιντερ, σήμερα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου τη στιγμή που χώρα-μέλος της μετατρέπεται σε μια σύγχρονη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το γεγονός ότι η Ουγγαρία δεν αποτελεί μέλος του πυρήνα της Ευρωζώνης δεν δικαιολογεί αυτή την αβλεψία. Μόλις πριν έξι μήνες άλλωστε η ακροδεξιά έδωσε βροντερό παρόν σε μια χώρα της οποίας τα ομόλογα απολαμβάνουν (ακόμη) τον πολυπόθητο χαρακτηρισμό ΑΑΑ: την Φινλανδία. Δυστυχώς όπως φαίνεται οι Μέρκελ και Σαρκοζί δείχνουν να είναι περισσότερο Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ παρά Τσόρτσιλ και Ντε Γκολ όπως απαιτούν οι περιστάσεις.

Την ίδια στιγμή στη μονίμως ομφαλοσκοπούσα Ελλάδα η απειλή πραξικοπήματος εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο μετά από 44 χρόνια (έστω και υπό τη μορφή ανυπόστατης φήμης και κουτσομπολιού), ετοιμάζεται προς ίδρυση κόμμα αποστράτων (με την αμέριστη συμπαράσταση κάποιων ΜΜΕ) και οι Μάκης Βορίδης, Άδωνις Γεωργιάδης μετατράπηκαν από γραφικές φιγούρες των τηλεπαραθύρων σε κυβερνητικά στελέχη. Η ουτοπική προσδοκία της ελληνικής αριστεράς ότι μια πιθανή στάση πληρωμών και χρεοκοπία θα φέρει την πολυπόθητη σοσιαλιστική επανάσταση διαψεύδεται οικτρά κάθε μέρα που περνάει, κάτι που προκαλεί έκπληξη μόνο στους αφελείς και τους ανιστόρητους.

Επίλογος; Τον αφήνω στον αγαπητό Παραπολιτικό, ο οποίος λίγους μήνες πριν με αφορμή την αποχή Τσίπρα από τις εκδηλώσεις για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας σχολίασε ως εξής:

Η Δημοκρατία όμως είναι κάτι φοβερά πιο σύνθετο, ελάχιστα στατικό και καθόλου αυτονόητο. Θέλει κόπο κι απαιτεί θυσίες. Το 1974 η Δημοκρατία δεν "επέστρεψε" για να γεμίσει τα ταμεία αλλά για να γεμίσει τους δρόμους και τις πλατείες με ανθρώπους όλων των πολιτικών πεποιθήσεων. Η Δημοκρατία δεν υποσχέθηκε επίδομα γρήγορης προσέλευσης στους δημοσίους υπαλλήλους αλλά ίσες ευκαιρίες, τουλάχιστον όχι άνισες ως προς την κομματική ταυτότητα. Πριν η Δημοκρατία μας εξασφαλίσει μια Αστυνομία που στη χειρότερη της μέρα θα πνίξει τον κόσμο στα χημικά, υπήρχε μια Αστυνομία που βασάνιζε, που σου απαγόρευε να βγεις από το σπίτι σου, που κυβερνούσε.

Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά προτού κάποιος λοχίας πάρει τοις μετρητοίς τα λόγια μας και κάψει το "μπουρδέλο" που λέγεται Βουλή των Ελλήνων.

M for Malakas

"Σε υψηλό επίπεδο κοινοβουλευτισμού ξεκίνησε στην επιτροπή Οικονομικών της Βουλής η συζήτηση για τον προϋπολογισμό με την κυρία Βάσω Παπανδρέου και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ κ. Μανώλη Κεφαλογιάννη να ανταλλάσσουν ύβρεις και σκληρούς χαρακτηρισμούς.

Ο  κ. Κεφαλογιάννης, αντιδρώντας στη σκληρή επίθεση που εξαπέλυε εκείνη την ώρα από το βήμα της επιτροπής οικονομικών υποθέσεων ο Υπουργός Οικονομικών, ξεκίνησε να φωνάζει και να απαντά στον κ. Βενιζέλο. Η κυρία Παπανδρέου, ως πρόεδρος της επιτροπής, έκανε επανειλημμένες παρατηρήσεις στον βουλευτή να σταματήσει. Ωστόσο ο κ. Κεφαλογιάννης συνέχισε να φωνάζει.

Τότε η πρόεδρος της επιτροπής τον αποκάλεσε τραμπούκο και απείλησε ότι θα τον διώξει από την αίθουσα. «Θα γίνετε ποτέ πρόεδρος της επιτροπής», είπε ο κ. Κεφαλογιάννης.

«Με τραμπούκους σαν και εσένα δεν μπορώ να γίνω». «Φέρεστε ανοήτως. Είστε η χειρότερη πρόεδρος, να είστε σοβαρή.. Αν δεν μπορείτε να φύγετε από το έδρανο του προέδρου» συνέχισε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ. «Δεν υπολογίζω ότι υπάρχετε», απάντησε η κυρία Παπανδρέου. «Θα σε πλακώσω», της είπε τότε ο κ. Κεφαλογιάννης προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση της κυρίας Παπανδρέου η οποία του είπε : «Δεν πας στον διάολο ρε μ….»

Η συνεδρίαση διεκόπη για λίγα λεπτά προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα…"

Πηγή: Real.gr

Κατά τ'άλλα για τα χάλια μας φταίνε οι Εβραίοι, οι μασόνοι, η Μέρκελ, ο Ομπάμα, το μνημόνιο, οι Νεφελίμ και η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Ποιός καλόβουλος άνθρωπος άλλωστε δε θα εμπιστευόταν εν λευκώ τη διαχείριση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σ'ένα τόσο άξιο πολιτικό δυναμικό;

Ο Συνασπισμός των Ηλιθίων

Μια δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου σε τηλεοπτικό κανάλι, έθιξε, άγνωστο γιατί, συναδέλφους του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ο κ.Μόσιαλος είπε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του  ΑΛΤΕΡ: «εγώ είμαι νέος βουλευτής και έχω αποποιηθεί τα βουλευτικά μου προνόμια». Και προφανώς δεν φανταζόταν ότι θα δεχόταν έντονη επίθεση με το που θα έμπαινε στο εντευκτήριο της Βουλής.

Σύμφωνα με όσους ήταν παρόντες, η βουλευτής Τρικάλων του ΠαΣοΚ κυρία Σούλα Μερεντίτη αλλά και ο βουλευτής Β’ Πειραιώς κ. Ι. Διαμαντίδης επιτέθηκαν λεκτικά στον κ. Μόσιαλο. Ο κ. Διαμαντίδης του είπε ότι «αυτά που είπες είναι απαράδεκτα» και ότι «προσβάλλεις υπουργούς και βουλευτές». Πρόσθεσε ότι «βρισκόμαστε σε μια δύσκολη συγκυρία, απολογούμαστε στον κόσμο κι έρχεσαι εσύ και μιλάς για βουλευτικά προνόμια».

Πιο αγανακτισμένη η κυρία Μερεντίτη είπε στον κ. Μόσιαλο: «Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; Είσαι ανεπιθύμητος στο Εντευκτήριο. Εδώ είναι χώρος …προνομιούχων βουλευτών». Στην συνέχεια η κα Μερεντίτη αποχώρησε από την αίθουσα. Ο κ.Μόσιαλος παρέμεινε και μετά από λίγη ώρα επέστρεψε  στο γραφείο του.
Για την ιστορία, ο κ. Ηλίας Μόσιαλος είναι αλήθεια οτι δεν έχει κάνει χρήση κανενός "προνομίου" από όσα έχουν οι βουλευτές από την πρώτη ημέρα της συμμετοχής του στην κυβέρνηση.

Είναι καθηγητής της Πολιτικής της Υγείας και διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών της Υγείας στο London School of Economics. Το 1998 υπήρξε συνιδρυτής του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου Συστημάτων και Πολιτικών Υγείας, ενός σημαντικού ερευνητικού κέντρου ανάλυσης μεταρρυθμίσεων συστημάτων υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και 14 ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Εχει εργαστεί ως σύμβουλος στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην Παγκόσμια Τράπεζα, στα υπουργεία Υγείας και Κοινωνικών Υποθέσεων της Αυστρίας, του Βελγίου, της Βραζιλίας, της Κίνας, της Κύπρου, της Φινλανδίας, της Γαλλίας, της Ιρλανδίας, της Ρωσίας, της Νότιας Αφρικής, της Νότιας Κορέας, της Ισπανίας και της Σουηδίας. Τον Οκτώβριο του 2009, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.

Πηγή: Newsit.gr

Έχουν απόλυτο δίκιο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά. Το καφενείο είναι ένας χώρος όπου συχνάζουν και συναναστρέφονται διάφοροι αργόσχολοι καφενόβιοι, οι οποίοι αντί άλλης παραγωγικής ενασχόλησης αρέσκονται να προβαίνουν σε ...εμβριθείς αναλύσεις (καφενειακού επιπέδου πάντα) της παρούσας κατάστασης, οι οποίες αρχίζουν κατά κανόνα με τη φράση "αν ήμουν πρωθυπουργός".

Τι δουλειά έχει λοιπόν σ'ένα τέτοιο μαγαζί κάποιος με το βιογραφικό του Μόσιαλου, ο οποίος συν τοις άλλοις αντί για λόγια προχωράει σε έργα με την αναδιάρθρωση της κρατικής τηλεόρασης και τελικό σκοπό την κατάργηση του ανταποδοτικού τέλους; Πως είναι δυνατόν να συγχρωτίζεται ένας επιστήμονας διεθνούς κύρους με επαρχιακούς δικηγορίσκους και διάφορα άλλα παράγωγα του κομματικού σωλήνα;

Και αντί επιλόγου, ας κλείσουμε με μια πάντα επίκαιρη ρήση του Τζόναθαν Σουίφτ: 

«Όταν μια μεγαλοφυΐα εμφανίζεται στον κόσμο μπορείς να το καταλάβεις από το εξής σημείο: οι ηλίθιοι συνασπίζονται εναντίον της».

Το Μετάλλιο της Υποκρισίας

Την Τετάρτη με την απόφαση του Εφετείου Πλημμελειοδικών δόθηκε τέλος σε μία από τις πιο θλιβερές σαπουνόπερες που ταλάνισαν τον ελληνικό αθλητισμό. Το δικαστήριο έκρινε αθώους τους Κώστα Κεντέρη και Κατερίνα Θάνου για το περιβόητο ατύχημα τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ενώ καταδίκασε τον προπονητή τους Χρήστο Τζέκο για κατοχή παράνομων ουσιών.
Τώρα λοιπόν που μίλησαν όλοι για την υπόθεση αυτή, σχετικοί και άσχετοι, νομίζω πως μπορώ να εκφέρω κι'εγώ την άποψη μου.

1) Είναι τουλάχιστον αφελής όποιος πιστεύει ότι ένας αθλητής υψηλού επιπέδου δεν χρησιμοποιεί κάθε είδους ουσίες, νόμιμες και μη, προκειμένου να βελτιώσει τις επιδόσεις του. Κι αυτό ισχύει για ΟΛΑ τα σπορ. Εδώ έχουμε κρούσματα ντόπινγκ σε σχολικά πρωταθλήματα και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν πως υπάρχουν καθαροί αθλητές σε επαγγελματικό επίπεδο;
Εκτός κι αν στην έννοια αθλητές συμπεριλάβουμε τους γιάπηδες που κάνουν τζόγκινγκ κάθε πρωϊ ή τους συνταξιούχους που παίζουν γκολφ τα Σαββατοκύριακα.

Ο Κεντέρης και η Θάνου έπαιξαν με τους κανόνες του παιχνιδιού και έχασαν. Δεν ήταν ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο καθαροί από τους συναθλητές τους τους οποίους νίκησαν ή από τους οποίους έχασαν. Όταν ο προπονητής τους είπε πριν μερικά χρόνια ότι "ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται" μπορεί να ακούστηκε υπέρμετρα κυνικός αλλά αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.

Κατά τη γνώμη μου το ντόπινγκ οφείλει να αποποινικοποιηθεί άμεσα όσον αφορά τους επαγγελματίες αθλητές. Από τη στιγμή που μιλάμε για ενήλικες με σώας τας φρένας δεν έχει κανένα δικαίωμα ούτε το κράτος, ούτε κανείς οργανισμός τύπου ΔΟΕ να τους υποδεικνύει τι θα κάνουν με το σώμα τους ή ποιές ουσίες θα χρησιμοποιούν και ποιές όχι για να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους. Αν ακολουθήσουμε τη λογική που επικαλούνται, ότι προστατεύουν τη υγεία του αθλητή, τότε όφειλαν προ πολλού να βάλουν στον κατάλογο των απαγορευμένων ουσιών τον καπνό και το οινόπνευμα, τα οποία προκαλούν πολύ μεγαλύτερη ζημιά στον ανθρώπινο οργανισμό από τη ναδρολόνη και την ψευδοεφεδρίνη.     

2) Η κατηγορία που απευθύνθηκε στους δύο Ολυμπιονίκες ότι "κορόιδεψαν τον κόσμο" μάλλον υποτιμά τη νοημοσύνη του κόσμου και μου θυμίζει την έκπληξη που νοιώθουν οι βουλευτές που καλούνται σε τηλεοπτικά πάνελ εκπομπών τύπου Τριανταφυλόπουλου και ανακαλύπτουν ότι υπάρχει διαφθορά στο Δημόσιο ή πως κάποιοι συνάδελφοι τους κάνουν ρουσφέτια.

Προσωπικά δεν βρήκα περισσότερο κακόγουστο το θέατρο του Κεντέρη από αυτό του Ρογκ και των συν αυτώ που μιλούν για ολυμπιακό ιδεώδες και καθαρό αθλητισμό, την ίδια στιγμή που κάποιοι προνομιούχοι αθλητές απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας (βλέπε Αμερικάνικη ομάδα μπάσκετ) ή οι εντεταλμένοι της ΔΟΕ λαμβάνουν αποφάσεις που θα έκαναν υπερήφανο τον Αχιλλέα Μπέο. Ο Κεντέρης και η Θάνουν δεν προσπάθησαν να κοροϊδέψουν τον Έλληνα φίλαθλο αλλά τη ΔΟΕ, οπότε προσωπικά δεν έχω κανένα λόγο να αισθάνομαι προσβεβλημένος ή, πολύ περισσότερο, προδομένος.
Από τη στιγμή που δεν "έπιασαν" κάνα κριτή ή δεν έστησαν κάποια κούρσα, τότε δε βλέπω το λόγο να υποβαθμίσω ή να απαξιώσω τις επιτυχίες τους.

3) Είναι τουλάχιστον αστείο, αν όχι γελοίο, να βλέπεις να ξιφουλκούν εναντίον των αθλητών μας και να αυτοανακηρύσσονται υπερασπιστές του καθαρού αθλητισμού δημοσιογράφοι οι οποίοι σε περιπτώσεις ντόπινγκ που αφορούσαν τα αθλήματα που υπηρετούν ή έχασαν τη φωνή τους, ή ακόμη χειρότερα έπαιξαν ενεργό ρόλο στη συγκάλυψη των υποθέσεων.

Ο "κύριος" Φίλιππος Συρίγος πρωταγωνίστησε στην όλη υπόθεση είτε ως μαϊντανός των καναλιών, είτε ως "αστεράτος" μάρτυρας κατηγορίας. Δεν έπαψε στιγμή να ζητάει την παραδειγματική τιμωρία των αθλητών, το ανελέητο κυνήγι των οποίων είχε αναλάβει εργολαβικά χρόνια πριν. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτή του η εμμονή είναι δείγμα μαχητικής δημοσιογραφίας αν δεν επρόκειτο για τον ίδιο άνθρωπο που τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές βρίσκεται στη Λιθουανία και χειροκροτά με ενθουσιασμό τις προσπάθειες του Γιάννη Μπουρούση με την Εθνική ομάδα μπάσκετ.
Ή για τον ίδιο άνθρωπο που όταν ο παλαίμαχος παίκτης του Περιστερίου Γιάννης Μυλωνάς έκανε σοβαρότατες καταγγελίες για το ντόπινγκ στο χώρο του μπάκετ, αφιέρωσε στο θέμα, ως αρχισυντάκτης της Ελευθεροτυπίας, 120 λέξεις(!).

Ο έτερος ...αρχάγγελος της κάθαρσης ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος "εθνικός" σπορτκάστερ και μέτοχος του συγκροτήματος του Sport Fm, Γιώργος Χελάκης. Φρέσκος από τις ...μοδάτες μεταδόσεις του κατά τη διάρκεια του Euro της Πορτογαλίας, ο κύριος Χελάκης πούλαγε και ως εκ τούτου έγινε συχνός θαμώνας των τηλεοπτικών παραθύρων στα οποία αυτοπαρουσιάστηκε ως ...ειδήμων στο θέμα ντόπινγκ, κατακεραύνωνε συλλήβδην αθλητές και αθλήματα ολόκληρα και πρότεινε και αυτός ως μόνο λύση την επιστροφή στις παλιές, καλές εποχές του ερασιτεχνισμού, με μια εσάνς αριστερίστικου ρομαντισμού και αντικαπιταλιστικής καταγγελίας.
Περιέργως ο κύριος Χελάκης δε δείχνει να γνωρίζει τίποτα για ντόπινγκ στο ποδόσφαιρο. Όταν ο Αντίνιο Πουέρτα της Σεβίλλης βρήκε τραγικό θάνατο, συγκλονίζοντας το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ο λαλίστατος κατά τ'άλλα κύριος Χελάκης δεν είχε τίποτα να πει, ούτε ο ίδιος, ούτε το συγκρότημα που (συν)διευθύνει.
Όπως επίσης δεν γνώριζε τίποτα για τα ...θαυματουργά φάρμακα με τα οποία πότιζε τους παίκτες του ο Μάκης Ψωμιάδης στην Καβάλα, ούτε τα θεώρησε περισσότερο σημαντικά ως είδηση από το στήσιμο αγώνων. Προφανώς τα λεφτά του στοιχήματος μετρούν περισσότερο σε αυτή την περίπτωση από την υγεία των ποδοσφαιριστών.

Σε κάθε περίπτωση, το βρίσκω εξόχως ειρωνικό να βλέπεις στην οθόνη τον "κόουτς" Χελάκη να ξιφουλκεί κατά των Κεντέρη, Θάνου, Τζέκου, έχοντας από πίσω του για φόντο το σήμα του Sport FM, που δεν είναι άλλο από την σιλουέτα του πρωταθλητή μας ενώ τερματίζει στον τελικό των 200μ. στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Πως το έλεγε ο αείμνηστος Σπύρος Καλογήρου; "Είναι πολλά τα λεφτά Άρη". (Γιώργο σε αυτή την περίπτωση)

4) Όσοι ωρύονται κατά της δικαιοσύνης και μιλούν για λάθος απόφαση, πουλημένους δικαστές, κλπ. ας σκεφτούν πρώτα μερικά πράγματα.

α)Όλοι υποψιαζόμαστε πάνω, κάτω, ότι το διαβόητο τροχαίο ήταν στημένο ή ανύπαρκτο. Όμως για να καταδικαστεί κάποιος στο δικαστήριο δεν αρκούν οι υποψίες, χρειάζονται στοιχεία. Και ακόμη και οι πιο φανατικοί πολέμιοι των δύο αθλητών δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν τίποτε χειροπιαστό. Οι ανώνυμες φήμες μπορεί να αρκούν για να φτιαχτεί ένα γαργαλιστικό ρεπορτάζ αλλά ευτυχώς η δικαιοσύνη για να λάβει αποφάσεις χρειάζεται κάτι πιο πειστικό.

β)Όσον αφορά τους γιατρούς του ΚΑΤ που παρουσιάστηκαν περίπου ως λαμόγια και σκοτεινοί συνωμότες, αντιγράφω τη γνώμη κάποιου που είναι πιο ειδικός σε θέματα στίβου από εμένα:

"Αν πας σε ένα γιατρό και του πεις με πονάει στο τάδε σημείο γιατί έπεσα με μηχανή δεν θα πάει να κοιτάξει το μέρος αν όντως έπεσες αλλά θα σε στείλει για ακτινογραφία και λοιπές διαδικασίες. Εκεί ακριβώς την πάτησαν όμως στο δικαστήριο σε σχέση με τους ιατρούς γιατί πολύ απλά οι δικαστές δεν έχουν ιδρώσει σορτσάκι. Ο κάθε αθλητής τόσο υψηλού επιπέδου όσο ήταν η Θάνου (και ο Κεντέρης) και τώρα αν της κάνεις μία μαγνητική που έχει να αγωνιστεί 5 χρόνια θα δείξει κάποια κάκωση. Αυτό ακριβώς που φάνηκε και στη μαγνητική της και κανείς δεν μπορούσε να πει αν είναι από το ατύχημα ή όχι. Η κοπέλα λέει ότι έπεσε με μηχανή. Η μαγνητική λέει ότι έχει κακώσεις στα οστά κτλ. Πως ακριβώς το δικαστήριο θα έλεγε όχι δεν πέσανε? Ήταν δεδομένο ότι από το ατόπημα του πρώτου εισαγγελέα έχασε η Πολιτεία τη δίκη."

"Η Πτώσις μας Είναι Βεβαία"

 

Τώρα που γκρεμιζόμαστε ως κοινωνία και ως οικονομία, στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Δεν ξέρουμε πόσος καιρός θα χρειαστεί για να ξανασηκωθούμε, ούτε με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό. Δεν ξέρουμε τι θα έχει μεσολαβήσει μέχρι τότε, πόσο πάτο θα έχουμε πιάσει.
Τουλάχιστον, ας θυμόμαστε πώς καταντήσαμε έτσι, ώστε, αν έχουμε μνήμη, να μην τα ξανακάνουμε.

Φτιάξαμε ένα αδηφάγο κράτος, που δεν του έφτανε ο προϋπολογισμός του για να λειτουργήσει. Που ήθελε όλο και περισσότερα δανεικά για να πληρώνει τους υπεράριθμους υπαλλήλους του - ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας (δημόσιοι υπάλληλοι) και των κομμάτων της αριστεράς (δημοτικοί υπάλληλοι). Που απορροφούσε ολοένα και περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις («Ολυμπιακή», «Ηλεκτρικός», «΄Εσο», «Πυρκάλ», δίκτυα ύδρευσης, «Πειραϊκή - Πατραϊκή» κλπ) ή ίδρυε εξαρχής δικές του και τις αντιμετώπιζε σαν υπηρεσίες υπουργείων. Που κρατικοποίησε την ορθόδοξη εκκλησία (αποδείχτηκε πανάκριβη). Και που για να τα κάνει αυτά, ήθελε κι άλλα δάνεια. Που έφτιαξε πανεπιστήμια και ΤΕΙ σε κάθε μικρή πόλη, κι ας μην μπορούσαν να λειτουργήσουν. Που είχε το μεγαλύτερο στρατό και στρατιωτικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ (αναλογικά με τον πληθυσμό της). Και που γι΄ αυτά έπαιρνε κι άλλα δάνεια. Που έδινε τρελούς μισθούς και εφάπαξ στους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και στους δικαστικούς. Που έδινε συντάξεις αναπηρίας και πρόωρες με τη σέσουλα. Που κρατικοποίησε τα πολιτικά κόμματα. Και που για να τα κάνει αυτά, ήθελε ακόμα περισσότερα δάνεια, και μετά κι άλλα δάνεια.

Μέχρι που το διεθνές τραπεζικό σύστημα αρνήθηκε να δανείζει την Ελλάδα. 
Και ξέσπασε η κρίση. Κι όταν το κράτος αποδέχτηκε την ύπαρξή της επίσημα, και υπόγραψε το Μνημόνιο, ώστε να δανείζεται χαριστικά με 1.5% τόκο (χάρη στην Ευρ. Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρ. Κεντρική Τράπεζα) επαναπαύτηκε και στάθηκε ανίκανο να προωθήσει τις μεταρρύθμίσεις που πρόβλεπε το Μνημόνιο, έτσι ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση αργότερα. Στα λόγια υπέγραψε πολλά και διάφορα. Στην πράξη, καθυστέρησε και καθυστερεί σε όλα. Δεν άνοιξε επαγγέλματα, δεν κατάφερε να πουλήσει μια ΔΕΚΟ, δε μείωσε εξοπλισμούς. Δεν άγγιξε την ορθόδοξη εκκλησία. Μάλιστα, η πρώτη δήλωση του Βενιζέλου ήταν: «Δεν πειράζουμε την εκκλησία» (αλλά και ο Τσίπρας, για παράδειγμα, τα ίδια λέει). Δεν έκανε τίποτα, ώστε να μειώσει τη γραφειοκρατία (την αυξάνει συνεχώς, στην εποχή του κυβερνοχώρου!) και να φανεί φιλικότερο απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει τους απεργούς - καταστροφείς του τουρισμού, για παράδειγμα. Κι έτσι, πάρα πολλές επιχειρήσεις υποχρεώθηκαν σε κλείσιμο ή μεταφέρθηκαν έξω.

Το ελληνικό κράτος ξεκινάει από ένα δεδομένο: το δεδομένο αυτό δεν είναι δυστυχώς η Ελλάδα ως κοινωνία, αλλά ο εαυτός του ως αυθυπαρξία και αυτοσκοπός. Προκειμένου λοιπόν να μην πειράξει σε τίποτα τον εαυτό του, το ελληνικό κράτος έκανε αυτό που ήξερε πάντα να κάνει: έβαλε και βάζει συνεχώς φόρους, κι άλλους φόρους, και εισφορές, κι άλλες εισφορές. Έτσι, εξουθένωσε όσους ακόμα δουλεύουν νόμιμα, κι έκοψε λεφτά ακόμα κι από τους μικροσυνταξιούχους, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή περαιτέρω ανάπτυξη. Και οι πτωχεύσεις συνεχίζονται, και τα μαγαζιά κλείνουν, και οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται και οι συνταξιούχοι απελπίζονται. Και μετά, μιλάνε για υστέρηση εσόδων 3,5 δις. Επαναλαμβάνω: 3,5 δις!

Κι έτσι τώρα γκρεμιζόμαστε. Ίχνη παραγωγικότητας παρατηρούνται στον ιδιωτικό τομέα και σε αρκετούς μη επίορκους εφορειακούς, που μαζεύουν χρήματα για το κράτος (όπως υπάλληλοι με τους οποίους έρχομαι εγώ σ΄ επαφή, στη ΙΔ΄ εφορεία Πατησίων, που όχι μόνο δεν κάνουν «λευκή απεργία» -όπως ίσως κάποιοι άλλοι- μα εργάζονται τίμια και αγόγγυστα). Έτσι κρατιόμαστε ακόμα. Το γκρέμισμα όμως επέρχεται.

Και τι συμπεράσματα βγάζει ο ελληνικός λαός απ΄ αυτό;

Βλέποντας την τελευταία δημοσκόπηση, ο ελληνικός δίνει 13% στο ΚΚΕ. Στο κατ΄ εξοχήν κρατικιστικό κόμμα, τα ομογάλακτα αδέλφια του οποίου χρεοκόπησαν (σ)τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού ακριβώς γιατί τα πάντα ήταν κρατικά. Δηλαδή 13% των Ελλήνων θεωρούν ότι η κρίση θα ξεπεραστεί με αποκλειστικά κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό, γιατί αυτό λέει το ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό που δηλώνει ότι ήδη από σήμερα θα πρέπει η υγεία και η εκπαίδευση να είναι αποκλειστικά κρατικοί τομείς. Δηλαδή το φροντιστήριο αγγλικών ή ο παθολόγος της γειτονιάς να είναι κι αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι. Κι όλα αυτά, ενώ το ίδιο, στις δικές του επιχειρήσεις, εφαρμόζει στυγνό καπιταλισμό αλά Κίνα (την οποία κυβερνάει το ΚΚ).

Άλλο συμπέρασμα που βγάζει ο ελληνικός λαός (τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του) από την κρίση είναι ότι φταίνε οι ξένοι, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι οίκοι αξιολόγησης, η Γερμανία, η κ. Μέρκελ ξεχωριστά και ιδιαιτέρως, οι Εβραίοι, ο Σόρος, το διεθνές κεφάλαιο, οι καθολικοί, οι εν γένει ανθέλληνες και αντιορθόδοξοι κλπ κλπ. Όλοι αυτοί έστησαν την πλεκτάνη και κήρυξαν την Ελλάδα υπό πτώχευση, ώστε ν΄ αρπάξουν τον εθνικό της πλούτο. Γι΄αυτό δε θα πρέπει να δώσουμε τίποτα και ποτέ σε κανέναν (Αυτά δε λένε οι «Σπίθες» και οι «πλατείες»;) Να έχουμε ό,τι έχουμε και να το καμαρώνουμε, στη γυάλα, στα αζήτητα, παρά να γίνει αντικείμενο επιχειρηματικότητας των κακών ξένων και ν΄ ανοίξουν θέσεις εργασίας για ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες Έλληνες. Έτσι δε διώξαμε την «Πιρέλι» και τόσους άλλους κακούς ξένους; Όλοι να φύγουνε, να τ΄ αξιοποιήσουμε μόνοι μας (όπως εμείς μόνο ξέρουμε, σαν τα Ολυμπιακά Ακίνητα ή το αεροδρόμιο του Ελληνικού).

Τρίτο συμπέρασμα είναι ότι φταίνε οι πολιτικοί. Αυτό είναι σωστό, αλλά είναι μισό. Φταίει συνολικά το πολιτικό σύστημα, το ευρύτερο ελληνικό δημόσιο, όχι μόνο οι πολιτικοί με τ΄ αποκρουστικά προνόμια και τις απίστευτες απολαβές τους. Στο σύστημα αυτό, εκτός από τον πολιτικό, μετέχει και ο διορισμένος από τον πολιτικό υπάλληλος - κηφήνας, και ο ψευτοανάπηρος συνταξιούχος που είναι 30 χρονών, και ο παπάς που τον πληρώνω εγώ ο άθεος ως μη όφειλα, και ο υπάλληλος της ΔΕΗ που πουλάει ρεύμα στους γείτονές του και ο γιατρός που παίρνει φακελάκι και το μέλος του ΔΣ της τάδε απίθανης ΔΕΚΟ, και ο μπάχαλος που τα κάνει λίμπα, και ο υπάλληλος της Βουλής με τους 16 μισθους, και ο απεργός που κλείνει τους δρόμους ή εμποδίζει εκείνους που θέλουν να δουλέψουν και ο ακροδεξιός που δέρνει μετανάστες στους δρόμους και το κόμμα που παίρνει την κρατική επιχορήγηση και ο μεσάζων των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και ο αριστερός δήμαρχος που βάζει στο δήμο τους συντρόφους του και ο φοιτητοπατέρας με τον πανεπιστημιακό που εμποδίζουν την ίδρυση ιδωτικών πανεπιστημίων και ο επιχειρηματίας που λαδώνει για να κάνει (και κάνει) μπίζνες με το κράτος και ο ματατζής που καταφέρνει το ρόπαλό του επί δικαίων και αδίκων και ο υπάλληλος της ΕΡΤ που εμφανίζεται μόνο όταν μισθοδοτείται. Όλοι αυτοί, σα να είναι συνεννοημένοι, καταστρέφουν την οικονομία και την κοινωνία ή κονομάνε για πάρτη τους πατώντας επί πτωμάτων ή αυξάνουν παράλογα τη βία και άρα αυξάνουν τα δημόσια έξοδα, παράγοντας από τίποτα μέχρι σχεδόν τίποτα. Τέτοια πράγματα, φυσικά, οι πολλοί Έλληνες δεν τα παραδέχονται, γιατί αγγίζουν τους ίδιους, το παιδί τους, το σύντροφό τους. Πιο εύκολο είναι να λένε «τρεις οικογένειες φταίνε» και να καθαρίζουνε με μερικά γιαούρτια στους «ανίκανους» πολιτικούς ή με μερικές μούντζες στη Βουλή.

Τέταρτο συμπέρασμα είναι ότι φταίει ο καπιταλισμός. Αλλά καπιταλισμό έχουν και στην Ολλανδία και στην Ιαπωνία και στο Ισραήλ και στη Δανία και στον Καναδά και στην Πολωνία και στην Ινδονησία και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Νορβηγία και στην Ινδία και στην Αυστραλία και στην Κορέα (τη Νότια, φυσικά, η Βόρεια ανήκει στη δυναστεία των Κιμ, των φίλων του ΚΚΕ, και γι΄ αυτό λιμοκτονεί)- κι όμως οι χώρες αυτές πάνε πολύ καλά. Εξάλλου, αναφέρουν συνήθως το αρνητικό παράδειγμα της Αργεντινής. Αλλά η Αργεντινή, μετά από δεκαετίες περονισμού, ήταν ένα είδος Ελλάδας της Ν. Αμερικής με τεράστιο δημόσιο τομέα, εξού και τα ανάλογα αποτελέσματα. Αναφέρουν, επίσης, το μεγάλο δημόσιο τομέα που έχουν οι σκανδιναβικές χώρες: αλλά εκεί η παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων ελέγχεται, το φακελάκι είναι αδιανόητο, η επιχειρηματικότητα δε διώκεται, η εκκλησία δεν είναι κράτος κλπ κλπ.

Πέμπτο συμπέρασμα, ότι φταίει ο φιλελευθερισμός. Εδώ πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μόνο μόνο ένας άσχετος ή εξυπνάκιας μπορεί ν΄ αποκαλεί «φιλελευθερισμό» τον τεράστιο δημόσιο τομέα, την εχθρότητα προς κάθε τι ιδιωτικό και, ιδίως, τη λαίλαπα των φορολογικών μέτρων και εισφορών που κυριαρχεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Λύση δεν υπάρχει, νομίζω, «η πτώσις μας είναι βεβαία» όπως λέει ο Καβάφης. Το θέμα είναι αργότερα, μετά την καταστροφή, όταν θα ξανασυγκροτήσουμε μέσα από τα κομμάτια του το μαγαζί, να μην το ξανακάνουμε υδροκέφαλο. Αμφιβάλλω όμως. Γιατί δεν υπάρχει στο δημόσιο βίο μας ένας πόλος ρεαλισμού / εκσυγχρονισμού / φιλελευθερισμού, ισχυρός και ενιαίος, που να καλλιεργεί τέτοιες ιδέες και να βοηθάει στη διάχυσή τους. Ένας πόλος που να μπορεί ν΄ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες σήμερα ή αύριο.

Μακάρι να κάνω λάθος, μα τέτοιες μελαγχολικές σκέψεις (ξανα)κάνω, καθώς ο κρατικός Λεβιάθαν μας, το τεράστιο δηλαδή συγκρότημα του ευρύτερου ελληνικού δημόσιου, γκρεμίζεται με πάταγο, συμπαρασύροντάς κατά το ηχηρό γκρεμοτσάκισμά του και όσους από μας δεν είχαμε ποτέ καμιά σχέση μαζί του.

Υ.Γ. Η ιστορία δεν άρχισε το ΄81. Αν η ελληνική δεξιά είχε μυαλό, τότε, μετά την πτώση της χούντας
α. δε θα γέμιζε το κράτος μόνο με κομματικούς της φίλους, γιατί ήταν φως φανάρι ότι το ίδιο θα κάνανε κι οι άλλοι, όταν θα κυβερνούσανε (όπως κι έκανε το ΠΑΣΟΚ απ΄το ΄81 και μετά) και θα γινόταν, αναπόφευκτα, ό,τι έγινε
β. δε θα κρατικοποιούσε ιδιωτικές επιχειρήσεις, που επιβάρυναν τον προϋπολογισμό, μια πρακτική που συνέχισε και διόγκωσε το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου.

Υ.Γ.2 Κεφαλίδη, Μητσοτάκης, Μόσιαλος. Κομμάτι αργά το κατάλαβαν οι δύο πρώτοι και παραιτήθηκαν από ένα μέρος των βουλευτικών προνομίων τους. Πάντως το κάνανε, ενώ οι άλλοι 297 το παίζουν κουφοί. Γιατί 297; Γιατί όταν πρωτοέσκασε το θέμα, μόνο «κάποιος Μόσιαλος» ανταποκρίθηκε, όπως είχα γράψει τότε. Ήταν ο πανεπιστημιακός Ηλίας Μόσιαλος, βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, και ήδη κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Ο Δημήτρης Φύσσας γράφει ένα άρθρο που οφείλουν να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες.

Αυτή είναι η Ελλάδα(;)

The enigmatic depiction of the dog has led to myriad interpretations of Goya's intentions. The painting is often seen a symbolic depiction of man's futile struggle against malevolent forces; the black sloping mass which envelopes the dog is imagined to be quicksand, earth or some other material in which the dog has become buried. Having struggled unsuccessfully to free itself, it can now do nothing but look skywards hoping for a divine intervention that will never come.

The vast swathe of "sky" which makes up the bulk of the picture intensifies the feeling of the dog's isolation and the hopelessness of its situation. Others see the dog as cautiously raising its head above the black mass, afraid of something outside of the painting's field of view, or perhaps an image of abandonment, loneliness and neglect.

Πηγή: Wikipedia

Κακές λέξεις που αρχίζουν από "Δ".

«Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι σε κίνδυνο. Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι καθώς και η μεθόδευση του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοικτά. Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες».

Η Μαρία Δαμανάκη με τη χθεσινή της δήλωση δεν έκανε τίποτε άλλο από το να πει δημόσια αυτό που ψιθυρίζεται στους διαδρόμους της ΕΕ εδώ και μερικό καιρό. Ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα η ίδια όχι μόνο δείχνει απρόθυμη να σωθεί, αλλά κι'ένα συνεχώς διογκούμενο κομμάτι του πληθυσμού της ονειρεύεται πισωγυρίσματα στις δεκαετίες του '80 και του '90, τότε ίσως ήρθε η ώρα να μελετηθεί ένα σχέδιο για να διευκολύνουν την ...διακαή επιθυμία κάποιων περί εξόδου από την Ευρωζώνη και επανάκτησης της "Εθνικής Κυριαρχίας" μέσω της παλιάς καλής δραχμούλας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται πουθενά στα κιτάπια της Ένωσης, όμως ούτε και ο μηχανισμός στήριξης υπήρχε μέχρι πριν ένα χρόνο. "Desperate times, desperate measures" που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.

Άλλωστε όλα δείχνουν πως οι Ευρωπαίοι, εν αντιθέσει μ'εμάς, δε χάνουν το χρόνο τους με ανοησίες και έχουν ήδη λάβει τα μέτρα τους ούτως ώστε μια τυχόν χρεωκοπία της Ελλάδας να είναι πολύ λιγότερη επώδυνη απ'ότι θα ήταν το 2010. Γιατί λοιπόν να χάνουν χρόνο και χρήμα με τους αδιόρθωτους παραλίες Έλληνες, ειδικά τη στιγμή που Ιρλανδία και Πορτογαλία εφαρμόζουν αγόγγυστα και διακομματικά τα δικά τους μνημόνια; 

Γι'αυτήν της την ειλικρίνεια και τη διάθεση να παρουσιάσει την κατάσταση όπως είναι, χωρίς ωραιοποιήσεις ή χαϊδέματα αυτιών, η κυρία Δαμανάκη πήρε την "ανταμοιβή" που παίρνει οποιοσδήποτε τολμά να κάνει τέτοια αποκοτιά στην Ελλάδα: λοιδορίες, κατηγορίες περί εκβιασμού, ακόμη και ευχές για ανήκεστο σωματική βλάβη (από τον γραφικό πλέον Πιτσιρίκο ).
Προφανώς από έναν λαό που έχει παραχωρήσει την ενημέρωση του στον Λαζόπουλο, τον Παπαγιάννη και τον Κομιστή, και που οι καφενειακές αναλύσεις είναι το εθνικό του σπορ, δεν έπρεπε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο.Πόσο μάλλον όταν τον εκπροσωπούν στη Βουλή πολιτικοί αρχηγοί που θυμίζουν περισσότερο πρόεδρο 15μελούς (Τσίπρας) παρά υπεύθυνο ηγέτη που μάχεται για το καλό της χώρας.

Είναι πολύ πιο εύηχο να μιλάς για εκβιαστές Ευρωπαίους που θέλουν να μας κλέψουν την Ακρόπολη παρά να προσπαθείς να εξηγήσεις πως το μνημόνιο δεν απέτυχε, για τον απλούστατο λόγο πως δεν εφαρμόστηκε. 

Είναι πολύ πιο εύκολο να μιλάς για ελικόπτερα και κρεμάλες αντί να πεις ευθέως πως ήρθε η ώρα να χωριστεί η ήρα από το στάρι στο Δημόσιο και οι κοπρίτες (όπως σωστά τους αποκάλεσε ο Πάγκαλος) να πάνε στα σπίτια τους.

Είναι πολύ καλύτερο για τις ακροαματικότητες/θεαματικότητες σου να βγάζεις εθνικιστικές κορώνες ενάντια στους Γερμανούς, που μας ζητάνε τα αυτονόητα, αντί να επισημαίνεις πως τόσα χρόνια που παίρναμε τα χρήματα τους μέσω επιδοτήσεων και πακέτων δε βρέθηκε ουδείς να εκφράσει την ανησυχία τους μήπως μπαίναμε σε ένα είδος οικονομικής υποδούλωσης. 

Οι κουτόφραγκοι, που μας δάνειζαν χρήματα για να κάνουμε έργα κι'εμείς τα μετατρέπαμε σε πολυτελή τζιπ και πανέρια με γαρύφαλλα στα επαρχιακά σκυλάδικα, έγιναν ξαφνικά απόγονοι των Ναζί και μοχθηροί συνωμότες που επιζητούν το κακό του περιούσιου λαού μας. 

Προφανώς στην Ελλάδα νόμος δεν είναι μόνο το δίκιο του εργάτη αλλά και αυτό του μπαταχτσή.    

 Όπως είχε πει μια ψυχή παλιότερα, "η αλήθεια είναι σαν το ιώδιο: τσούζει αλλά γιατρεύει". Δυστυχώς μετά τις τελευταίες εξελίξεις αναρωτιέμαι αν η πληγή της Ελλάδας έχει μετατραπεί σε γάγγραινα και το ιώδιο είναι πλέον αδύνατο να βοηθήσει. Πρέπει να πέσει πριόνι και ακρωτηριασμός για να ξυπνήσουν κάποιοι από τη νιρβάνα τους και να καταλάβουν ότι ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δε γίνεται. Ήρθε η ώρα λοιπόν να έχουμε όλοι μας μια ουσιαστική συζήτηση με τον καθρέφτη μας και να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: πολιτικούς που θα μας λένε την αλήθεια, όσο σκληρή κι'αν είναι, ή δημαγωγούς που μας παρουσιάζουν πάντα ως θύματα και υπόσχονται σοσιαλιστικούς και αγροτικούς παραδείσους;

Ισοκράτης(;)

Πρώτη είδηση:

Έσκαψαν... όρυγμα στη Λεωφόρο Λαυρίου

Στα χαρακώματα για τον ΧΥΤΑ βρίσκονται οι κάτοικοι της Κερατέας, και αυτό δεν αποτελεί πλέον σχήμα λόγου, καθώς τα ξημερώματα άγνωστοι έσκαψαν... ορύγματα βάθους τουλάχιστον 1,5 μέτρου στη Λεωφόρο Λαυρίου!
Στη λεωφόρο Λαυρίου αναμένεται να μεταβεί τις επόμενες ώρες εισαγγελέας.

Η Λεωφόρος έκλεισε από το 39ο χιλιόμετρο ώς το 54ο χιλιόμετρο, ενώ η κίνηση των οχημάτων διεξάγεται από παρακαμπτήριες οδούς, καθώς η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη είσοδος της Κερατέας είναι πλέον κλειστές.

Δεύτερη είδηση:

Κερατέα: Επίθεση με μολότοφ σε σπίτια αστυνομικών
 
Στόχος επίθεσης με βόμβες μολότοφ έγινε ζεύγος αστυνομικών στο σπίτι τους στην Κερατέα.
Σύμφωνα με την Αστυνομία, 43 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα οι άγνωστοι δράστες επιτέθηκαν με βόμβες μολότοφ στο σπίτι των αστυνομικών, στη λεωφόρο ΝΑΤΟ και Μιχαήλ Δελίση, με αποτέλεσμα να καταστραφούν τρία οχήματα. Τα δύο από ατα οχήματα ανήκουν στο ζευγάρι, ενώ το τρίτο σε φιλικό τους πρόσωπο.

Την ώρα της επίθεσης εντός της οικίας βρίσκονταν το ζεύγος των αστυνομικών και τα τέσσερα ανήλικα παιδιά τους. Συγκεκριμένα, ο άντρας, ο οποίος είναι αστυνόμος Α', υπηρετεί ως διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος των Γλυκών Νερών, ενώ η σύζυγός του, η οποία είναι αρχιφύλακας, δουλεύει στο Τμήμα διαβατηρίων του Αστυνομικού Τμήματος της Κερατέας. Στο σπίτι αυτό η οικογένεια διαμένει από το 1994.

Τρίτη είδηση:  

Απόπειρα επίθεσης κατά του νομπελίστα Τζέιμς Ουότσον στην Πάτρα

Κουκουλοφόρος που εισέβαλε την Πέμπτη στο συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών, μαζί με ομάδα νεαρών, αποπειράθηκε να χτυπήσει με κοντάρι τον προσκεκλημένο ομιλητή Τζέιμς Ουότσον, μέλος της ερευνητικής ομάδας που ανακάλυψε τη δομή του DNA το 1953.
Το νεαρό εμπόδισαν δύο καθηγητές, οι οποίοι τραυματίστηκαν ελαφρά στο επεισόδιο.

Η ομάδα των κουκουλοφόρων τελικά αποχώρησε από την αίθουσα, ενώ ο Δρ Ουότσον φέρεται να είναι καλά στην υγεία του.
Τα κίνητρα της επίθεσης παραμένουν άγνωστα.

Ακόμη κι'αν ο Ισοκράτης ποτέ δεν είπε το παρακάτω το γνωμικό, αυτό δεν το κάνει λιγότερο επίκαιρο και σπαρακτικά συγκλονιστικό στην ακρίβεια με την οποία περιγράφει την κατάσταση αποσύνθεσης που επικρατεί στη χώρα μας:

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».

Ο Τζόγος

Από την ιστοσελίδα του Πρώτου Θέματος:

Οι Καυτοί Διάλογοι για τον Τζόγο: "Να νομιμοποιήσουμε και την πορνεία και τα ναρκωτικά"

Ενδεικτικοί της αποδοκιμασίας που έτυχε ο Γ. Παπακωνσταντίνου από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ήταν και ορισμένοι από τους διαλόγους που εκτυλίχθηκαν στη διάρκεια της συνεδρίασης του Κ.Τ.Ε,. Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ

Διαβάστε χαρακτηριστικά : Βάσω Παπανδρέου «Δεν το ψηφίζω… Δεν μπορούμε να νομιμοποιούμε τον τζόγο για να έχει έσοδα το κράτος, αν είναι έτσι να νομιμοποιήσουμε και την πορνεία και τα ναρκωτικά»
Γιάννης Αμοιρίδης «Το νομοσχέδιο δεν είναι ηθικό. Θα επιφέρει πλήγμα στην ηθική της παράταξης»

Αντί απάντησης στους αυτόκλητους φύλακες της ηθικής (τα αντανακλαστικά των οποίων ενεργοποιούνται καθώς φαίνεται μόνο όταν βρίσκονται εκτός υπουργικού συμβουλίου) θα παραθέσω ένα κείμενο του Λευτέρη Παπαδόπουλου που δημοσιεύτηκε στα "Νέα" πριν τριάντα περίπου χρόνια.

Ο Τζόγος 

Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας μαζεύουν φωτογραφίες και κουπόνια από διάφορα γλυκίσματα για να πάρουν μέρος σε μια κλήρωση και να κερδίσουν μία μπάλα.

Τα παιδιά της σχολικής ηλικίας παίζουν "μονά-ζυγά", "στριφτό" με δεκάρικα και αγοράζουν το Δεκέμβρη ένα "Κρατικό Λαχείο", μήπως και κερδίσουν μερικά εκατομμύρια.

Τα παιδιά της εφηβικής ηλικίας παίζουν τάβλι με λεφτά, ξερή, πινάκλ και κουμ-καν με λεφτά κι'αγοράζουν πότε-πότε μερικά "Λαϊκά Λαχεία".

Οι νέοι παίζουν Προ-Πο, βάζουν στοιχήματα στα γήπεδα, παίζουν πόκα και αγοράζουν και "Εθνικό Λαχείο", μην τυχόν και "πιάσουν την καλή".

Οι ώριμοι πηγαίνουν στον Ιππόδρομο, ανεβαίνουν στο Καζίνο, παίζουν ρουλέτα και "σεμέν ντε φερ", και για να βοηθήσουν την πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου αγοράζουν και μερικά ειδικά λαχεία.

Οι ηλικιωμένοι συγκεντρώνονται τα βράδια σε μερικά κοσμικά εντευκτήρια (κοινώς Λέσχες) και δοκιμάζουν την τύχη τους παντοιοτρόπως.

Στην  Ελλάδα απαγορεύεται δια νόμου ο τζόγος. 

 

The Debtocracy Reviews

 

"Νομίζω ότι είναι πολύ επικίνδυνο το να ξεκινήσεις να φτιάξεις ένα ντοκιμαντέρ έχοντας στο μυαλό σου μια γνώμη. Το ντοκιμαντέρ -όπως και η έντυπη δημοσιογραφία- πρέπει να έχει ως σκοπό την αποκάλυψη ή την ανάδειξη μιας αλήθειας. Από αυτή την άποψη, το Debtocracy, το νέο πολυσυζητημένο ταινιάκι των δημοσιογράφων Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη που προβλήθηκε για πρώτη φορά χθες online, δεν μπορεί να θεωρηθεί ακριβώς ντοκιμαντέρ. Έχει ως θέμα του την ελληνική κρίση χρέους, αλλά ξεκινά και τελειώνει σε μια γνώμη που υποστηρίζεται περισσότερο από την ιδεολογία και λιγότερο από την αλήθεια, και στην πορεία σού κουνάει (πολύ πολύ εμφατικά) το δάχτυλο.

...

Το Debtocracy κάνει το ίδιο πράγμα που κάνουν λαϊκιστές πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και ο Λαζόπουλος: Διαιωνίζει το μύθο του αθώου λαουτζίκου, αυτή την αφελή αποσιώπηση των ευθυνών των Ελλήνων πολιτών σε κάθε επίπεδο (ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό) και την απόδοσή τους σε ένα σκοτεινό πολιτικό προσωπικό το οποίο με δήθεν μοχθηρούς τρόπους καταδυναστεύει το λαό (που το ψηφίζει συνειδητά) εδώ και τριάντα χρόνια. Οπότε σην ουσία του, το Debtocracy είναι το κίνημα «Δεν Πληρώνω» σε εθνική κλίμακα. Και, τελικά, είναι το ίδιο χρήσιμο."

-Θοδωρής Γεωργακόπουλος-Yupi.gr

"Στην ουσία, το Debtocracy δεν διαφέρει σε τίποτα από την πιπίλα που αναμασούν ακραίες αριστερές και συνδικαλιστικές οργανώσεις (η ΑΔΕΔΥ πχ είναι πρώτη πρώτη στα credits) που αντιμετωπίζουν την κρίση ως ένα απλό, μονοδιάστατο και γραμμικό φαινόμενο με συγκεκριμένους «καλούς» και «κακούς» που έχουν σαφείς ταξικές διαφορές. Απλά, επειδή το «ντοκιμαντέρ» είναι σχετικά καλογυρισμένο, η πιπίλα αυτή πλασάρεται με έναν πιο απλό και επεξηγηματικό τρόπο, όπου κάθε κομμάτι «κουμπώνει» όμορφα και ωραία για να οδηγήσει τον θεατή σε μία συγκεκριμένη και μοναδική σειρά από λογικά βήματα-συμπεράσματα. Οι άνθρωποι που μετέχουν στις συνεντεύξεις είναι γνωστοί πολέμιοι του ΔΝΤ και ευρωσκεπτικιστές, ενώ έχουμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε τον κ. Μανώλη Γλέζο σε ρόλο οικονομικού αναλυτή. Τον κ. Μίκη Θεοδωράκη γιατί δεν τον κάλεσαν άραγε;

Το όλο ατόπημα ολοκληρώνεται με την ατυχέστατη αναφορά στον Ισημερινό. Οι εικόνες εναλλάσσονται μεταξύ άστεγων στην μίζερη Αθήνα και χαμογελαστών κατοίκων του Ισημερινού που διασκεδάζουν την καθημερινότητά τους στο πολύχρωμο και φιλήσυχο Κίτο. Η παρουσίαση του Ισημερινού θυμίζει σε προπαγάνδα τα φιλμάκια που έπαιζαν στις ΗΠΑ των 50’s όπου έδειχναν την ευτυχισμένη και χαμογελαστή οικογένεια να απολαμβάνει το αμερικάνικο όνειρο σε αντίθεση με τους «κακόμοιρους» Σοβιετικούς που όλη μέρα έκαναν καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία.

Η βασική υπόθεση του «ντοκιμαντέρ» είναι ότι εφόσον ο Ισημερινός χρησιμοποίησε την έννοια του «απεχθούς χρέους» προκειμένου να κηρύξει στάση πληρωμών σε ένα μεγάλο ποσοστό του, γιατί δεν κάνει και η Ελλάδα το ίδιο; Το «ντοκιμαντέρ» όμως αποφεύγει περίτεχνα να παρουσιάσει τις βασικότατες διαφορές μεταξύ των δύο χωρών, όχι μόνο στα οικονομικά τους μεγέθη και το γεγονός ότι η μία από τις δύο είναι μέλος της ΕΕ, αλλά και στις ανάλογες κοινωνίες. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο Ισημερινός παράγει σημαντικές ποσότητες πετρελαίου, καθώς και ότι είναι από τους πρώτους παραγωγούς μπανάνας παγκοσμίως, άρα γενικότερα έχει ισχυρό εξαγωγικό προϊόν, σε αντίθεση με την Ελλάδα που παράγει αέρα κοπανιστό, δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα το «ντοκιμαντέρ». Άρα στην περίπτωση άρνησης αποπληρωμής του χρέους, δεν δίνει απάντηση στο πού θα βρεθούν λεφτά την επόμενη μέρα. Επίσης δεν φαίνεται να το απασχολεί η πολιτική αστάθεια που έχει θέσει τον Ισημερινό σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από το Σεπτέμβριο του 2010."

-Ελληνάκι 

"Οι κύριοι αυτοί συνιστούν: μην πληρώσετε. Στάση πληρωμών και έξοδος απ το Ευρώ. Οκ. Πάμε λοιπόν στη χιονοστιβάδα των γεγονότων που θα ακολουθήσουν: Οι παραπάνω «λύσεις» φυσικά θα προκαλέσουν αναπόφευκτα κατάρρευση των τραπεζών, άρα και ανάγκη κρατικοποίησής τους. Ακόμα καλύτερα μας απαντούν , ακόμα καλύτερα! Ευκαιρία να ξεφορτωθούμε τους άπληστους τραπεζίτες. Αλλά εμείς, οι ενοχλητικοί τύποι, αναρωτιόμαστε πώς θα πληρωθούν οι υποχρεώσεις των εθνικοποιημένων τραπεζών σε τρίτους, αν η Ελλάδα έχει αναστείλει τις πληρωμές της (άρα οι δανειστές της προφανώς δε θα στήνονται κιόλας στην ουρά για να της ξαναδανείσουν). Ας μην ικανοποιηθούν οι «υποχρεώσεις» μωρέ, πιθανώς να σκεφτεί ο βλαχοΈλλην επαναστάτης, αλλά ένα λεπτό εδώ, ένα λεπτό! Στις υποχρεώσεις των τραπεζών δεν ανήκει και η απαίτηση του καταθέτη για ανάληψη των καταθέσεων του; Το κράτος θα είναι ανίκανο με τις περιορισμένες δυνατότητές του να ικανοποιήσει τους πάντες. Και τώρα, τι γίνεται; Α ναι: ας κόψουμε κι άλλο νόμισμα αδερφέ! Τυπωθήτω! Με τη μικρή λεπτομέρεια, προσθέτουμε εμείς, πως οι συνέπειες της έκδοσης νέου νομίσματος θα είναι η αύξηση των τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα (δηλαδή την πλειοψηφία των προιόντων που χρησιμοποιεί το μέσο νοικοκυριό) , αύξηση των τιμών στην ενέργεια κλπ. Άρα τα μεσοαστικά νοικοκυριά θα καταλήξουν νεόπτωχα και τα πτωχά θα εμφανίσουν σοβαρό πρόβλημα εφοδιασμού τους ακόμα και με είδη πρώτης ανάγκης. Ήτοι, φτώχεια αγαπητοί μου, και μάλιστα από τις πιο άγριες. Και όλα αυτά, στη μάλλον απίθανη περίπτωση, που οι δανειστές μας δε θα επιλέξουν να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους, να μας τραβήξουν το αυτί, κατά το κοινώς λεγόμενο, με κάθε λογής οικονομικά ή πολιτικά μέτρα, ικανά να μας εξασφαλίζουν μια γερή δόση δυστυχίας για τον επόμενο αιώνα.

Αυτή είναι η συνταγή των κ.κ. Λαπαβίτσα και Αμίν, των συντελεστών του debtocracy, του «δεν πληρώνω» και γενικά της αντιευρωπαϊκής και αντιμνημονιακής αριστεράς.

Εν τέλει, όσοι αναρτήσατε το εν λόγω ντοκυμαντέρ στη σελίδα σας ή στο f/b, όσοι το τιτιβίσατε στο twitter, όσοι το αποθεώσατε στις κατ' ιδίαν συζητήσεις, τι θα λέγατε αν πηγαίνατε αύριο στην τράπεζα για να τραβήξετε λεφτά από το atm και σας πετούσε την κάρτα πίσω, λόγω στάσης πληρωμών;"

-Χάρης Πεϊτσίνης (Μπλε Μήλο) 


Και για την αντιγραφή, Panos75.